Om half 9 stond ik aan de balie van de prikpost in Uden. Met mijn bloedbon en een melding in de computer dat het een spoedige was. Dus ik was daarna dan ook bijna aan de beurt. Bij een oude bekende. De man die mijn bloed uit de vinger haalde, herkende mij van de hartkatheterisatie waar hij dr. Van de Wal assisteerde. Hoe kleine wereld. Het prikken was zo gebeurd, dus op zoek naar de volgende stap... een hartfilmpje. Ook hier kwam ik een bekende tegen. Zij was ook de technische kracht op kaakchirurgie. Het gaan liggen op de tafel gaf wel wat problemen. Maar uiteindelijk toch gelukt.
Volgende stap: dr. Grosfeld. We moesten even wachten tot de bloeduitslagen er waren. Hij was niet echt blij, dr. Grosfeld. Het HB gehalte was echt veel te laag. Zo had ik niets bij te zetten bij herstel van en duurde alles veel langer. Een transfusie zou de oplossing moeten zijn, maar is met mijn huidige bloedverlies, dweilen met de kraan open. Dus dr. Grosfeld pakte door. Hij belde een chirurg en ik kon de volgende middag al terecht om de aambeien te laten be-elastieken. Na een maand wilde hij me dan weer op de poli zien. Zo gezegd, zo gedaan. Na de afspraken gemaakt te hebben, wilden we naar huis gaan. Toen werd ik opgebeld door chirurgie. Ik kon al om half 2 terecht, dezelfde dag. Ik hoefde alleen even op de assistentie te wachten die een tasje met medicijnen kwam brengen.
Om half 2 waren we dus weer in Uden. Weer op mijn zij liggen. Daar heb ik nu de borstbeen pijn van. Het schieten van de elastiekjes was een rare gewaarwording. Niet pijnlijk, wel vreemd.
Na ruim een uur waren we weer thuis. Ik voelde me door de mangel gehaald. Maar als het helpt.....
Vandaag doet alles zeer. Maar ik weet nu hoe dat komt. En dat het uiteindelijk overgaat na een maand of 3....
Hoe het komt weet ik niet, maar ik slaap wat af de laatste dagen. Ik zit gewoon op een stoel en hoppa... ik val in slaap. Ik doe een spelletje, en hoppa, ik val in slaap. Ik wacht tot ik aan de beurt ben, en hoppa...
Inmiddels ben ik geholpen aan mijn defecte aortaklep. Via een open hart operatie is er een biologische klep ingezet. Vrijdag 29 maart was de grote dag. En ik heb er helemaal niets van meegekregen. Ik weet dat ik naar de OK werd gereden...en dat is het dan... ik hoef er nog steeds niets over te weten. Alleen maar dat alles goed is verlopen. Het geslurp van mijn hart is over. Gelukkig maar. Was er niets gedaan, dan had ik geen jaar meer te leven. Dat was ook de reden dat ik in het ziekenhuis moest blijven tot na de operatie. 5 en halve week, heb ik daar doorgebracht en daarvoor 5 dagen in Spanje. Lang genoeg, dacht ik zo. Dus toen ik de 11 april groen licht kreeg om te gaan.....hoefde ik me geen twee keer te bedenken. De aarzeling kwam vanuit het ziekenhuis. Mijn HB gehalte van het bloed sukkelde gestaag omlaag. Onverklaarbaar. Maar goed, met een afspraak om het HB de 17de te laten controleren, mocht ik toch gaan.
Gisteren heb ik dus bloed laten prikken. Vandaag zouden ze me bellen met de uitslag. Eh....we waren net terug of er hing al een cardioloog aan de lijn. Ik moest naar de SEH komen omdat mijn ijzergehalte zo laag was dat ik een transfusie zou krijgen. Om kwart over 3 waren we bij de Spoedpost van Bernhoven. Ik meldde me aan en mocht in de wachtkamer plaats nemen. Ik wilde net gaan zitten toen mijn naam al werd omgeroepen...een volle SEH en ik, die net binnen kwam, was al aan de beurt. Snel werd ik naar een bancardbed gebracht, waar ik mocht plaatsnemenen werd aangesloten op hartbewaking, zuurstof en bloeddruk. Ook wilden ze weer bloed afnemen en een infuus plaatsen. Op mijn verzoek om het bloed via de vingers aftenemen werd negatief gereageerd. Er moest toch een infuus geplaatst worden. Ondanks herhaalde pogingen, lukte het de verpleegkundige niet een veneuze aansluiting te maken. Daarom iemand van IC erbij gehaald. Wally, een oude bekende. Maar ook haar lukte het niet een een infuus aan te leggen. Wel slaagde ze erin om met een babynaald bloed te prikken. En daar kwam dus uit dat mijn HB waarde op 3.9 lag. Een beetje laag dus.
Twee dames van IC kwamen toen om met behulp van een echo apparaat een infuus te leggen. Na ruim een half uur, was dat gelukt. Tenminste dat dachten we... En weer wachten.
Nu op het cardiologen overleg met de SEH artsen. Uiteindelijk was te horen dat er toch geen transfusie werd gegeven. Dit gezien de recente klepvervanging, de huidige hartritme stoornissen, vasthouden van vocht enzovoort, enzovoort. Kortom dezelfde redenen waarom ze op de dag van mijn ontslag uit het ziekenhuis geen bloedtransfusie gaven. Lezen ze alle verslagen wel eens? Want nu hebben ze mij door die verschrikking van infuus zetten laten gaan, voor helemaal niets. O nee, de SEH arts wilde de infuuspoort toch gebruiken om de eerste dosis plastabletten toe te te dienen. Waarom hebben ze die plastabletten ook weer stopgezet in het ziekenhuis? Was mijn bloeddruk niet te laag daarvoor. Nu in ieder geval niet.. dus via het infuus. En dat ging niet goed. Doorspoelen deed al zeer. En ik kreeg een hele bult achter het infuus. Toch doorzetten....het deed steeds meer zeer en de bult werd steeds groter. Maar de verpleegkundige zette door. Eindelijk zat de spuit erin. Maar de pijn. Ik heb toen echt bijna gesmeekt om het infuus te verwijderen... en uiteindelijk deed de verpleegkundige iets. De macht van de kleine mens. Ik zag haar denken, stel je niet zo aan. Maar ze kon toch ook niet om de grote keiharde bult heen. Dus het infuus eruit. "Ja, hij zat dus toch niet goed, ondanks de echo."
Het strak verbinden was volgens mij gewoon pesterij. Want die bult werd steeds groter en harder. Tonny stond op het punt heel boos te worden toen ze met een schaar al het verband maar wegknipte. Wat een opluchting. Binnen een paar minuten slonk de bult en werd de pijn minder.
Met bloedbon, recept en afsprakenkaartje reden we tegen half 7 richting huis.
Vandaag kreeg ik bericht dat ik vrijdag geopereerd word. Morgen om 10 uur ga ik met een ambulance naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Daar mag ik dan de dag voor de operatie nuchter doorbrengen. Vrijdag dan een open hart operatie om de aortaklep te vervangen. En dan een paar dagen in Eindhoven op intensive care, medium care, en care....Daarna ga ik terug naar Uden. Daar mag ik dan ook nog een paar dagen verblijven.
Allemaal spannend dus....
Het moet niet gekker worden. Ik zat vanochtend in de lounge met mijn lappie te spelen toen ik gewaarschuwd werd dat de cardioloog mij wilde spreken. Ik had me echter niet zo hoeven haasten. Pas naar ruim een half uur kwam een voor mij onbekende cardioloog naar binnen. Hij wist me te vertellen dat er cardiologen overleg was geweest. En er was besloten dat ik toch geen TAVI krijg, maar een open hartoperatie. Alleen het tijdstip waarop dat gaat plaatst vinden, blijft de grote onbekende. Het kan een week duren, of 2 weken, maar ook 2 dagen...
Was eerst de mening van de cardiologen dat mijn hart een open hartoperatie niet aankon, nu zeggen ze dat ik er geen belemmeringen zijn. Ik hoop alleen dat ze niet nog een keer radicaal omdraaien.
Verder rijgen de dagen zich hier aan één. Ik lees wat, ik luister wat, ik kijk een beetje op internet. En dat is het wel zo'n beetje. Afgewisseld met eten, drinken en slapen. Ik probeer overdag niet te slapen en pas om 10 uur 's avonds mijn bed weer in te duiken met een luisterboek. Dan val ik rond een uur of 11 gewoon in slaap. Tot half 7 de volgende ochtend....saaie bedoening hè..En dan te weten dat er zoveel gedaan moet worden thuis. Maar daar mag ik me niet druk om maken, dus dat doe ik dan ook niet..Ik ga nog maar wat lezen...
Hoewel ik me wat wankel voelde, heb ik de kaakchirurg met vlag en wimpel overleefd. En ook van hem groen licht gekregen voor een TAVI. Transcatheter Aortic Valve Implantation (TAVI) is een behandelingstechniek waarbij de artsen de aortaklep 'percutaan' vervangen. Dat wil zeggen: via de liesslagader. De cardiothoracaal chirurg plaatst bij een TAVI een aortakunstklep van biologisch materiaal met behulp van een katheter. Dit gast gebeuren in het Catharina ziekenhuis in Einhoven. Het Catharina Ziekenhuis is één van de toonaangevende ziekenhuizen van de wereld op het gebied van TAVI. De cardiothoracaal chirurgen van het Catharina Hart- en vaatcentrum hebben veel ervaring in hartklepvervangingen met kunstkleppen en biologische kleppen, zowel van de zieke aortaklep, mitralisklep als de tricuspidalisklep.
Wanneer alleen is nog onbekend....Dus ik wacht en wacht....
Vandaag is ook de officiële ondertekening onder de koopakte van het huis in Spanje. Spannend hoor.
Ik ben er nog niet achter hoe ik een betere positie van het huis en meer foto's kan laten zien...Maar dat komt wel. Ik heb immers niets anders te doen.
Net de cardioloog gezien. Gesproken over een TAVI. Volgens hem doen ze maar 1 dag in de week die ingreep. En dan 2 of 3, dat ligt er een beetje aan. Het gevolg is dat er een planning over misschien 2 weken is. Het kan ook langer, of korter duren. Een gewone hartoperatie gaat veel sneller. Maar dat is iets wat ik niet aan kan.
Vandaag eindelijk de langvoorbereide onderzoeken van darm en maag. Ik begon zondag al met enkel lichtverteerbaar eten. Geroosterd wit brood, ei, smeerkaas, thee en aanmaaklimonade. En voor warm eten rijst, kipfilet gegrild, en broccoli. Gelukkig mocht ik wel warme chocomelk.... gisteren mocht ik enkel vloeibaar eten... vla, yoghurt, heldere bouillon, thee, vlafip, aanmaaklimonade. En ik moest vanaf 18.00 uur een liter moviprep wegslikken en een liter water. Wat is dat smerig zoet spul. Gelukkig kon ik opmaken dat er 6 glazen in een liter gaan. Dus ik heb de eerste 3 glazen weggeklokt. Wat water erbij en erna. De volgende 3 glazen heb ik rustiger gedronken. Je het 4de glas, hoefde ik er nog maar 2....met deze wetenschap heb ik moe te letten gemaakt met die liter. Moviprep is een sterk laxeermiddel overigens. Je kunt dus wel raden wat ik de volgende uren deed. Uiteindelijk ben ik toch maar zeer onrustig gaan slapen.
De volgende dag, vandaag dus, kreeg ik weer een liter moviprep te verstouwen. Ik heb het op dezelfde manier benaderd. Eindelijk was het half 3 en ik werd naar de onderzoekskamer gereden. Eerst het darmonderzoek. Echt geen pretje. Toen het maagonderzoek. Weer met een camera via mijn slokdarm. Niets dunnere slang, vergeet het maar. De dokter wist me naderhand nog wel even snel te melden dat alles goed was, zowel met darm als met maag. De 4 hapjes die ze uit de maag had genomen, waren voorzorgsmaatregelen.
Daarna ben ik naar de observatiekamer gereden. Waar ik prompt een paar keer een hartritmestoornis kreeg. Maar goed dat hebben we ook overleefd. En toen ....eten...eindelijk
Donderdag krijg ik een onderzoek van de kaakchirurg. Hij moet uitzoeken of er ontstekingen in mijn mond of kaak zitten. Want die bacteriën zijn niet goed voor mijn hart... vandaar.
Daarna is er weer cardiologen overleg. Dan worden alle onderzoeken besproken en wordt er een plan van aanpak gemaakt. Tijdstip? Onbekend...
Werd ik vandaag ineens aangesproken: "Mevrouw, u wordt zometeen opgehaald voor een echo." Een echo? Alweer? Waarom dan? Maar dat wist de verpleegkundige mij ook niet te vertellen. En daar was de rolstoel al met de brancadier die me naar de functieafdeling mocht duwen. Ik had nauwelijks tijd om mijn badjas aan te trekken.
Op de functie afdeling aangekomen, wist de laborant me te vertellen dat hij contact had gehad met dr. Grosfeld. Want hij snapte ook niet waarom er weer een echo gemaakt moest worden. Het bleek een vraag uit Eindhoven te zijn. Ik word daar immers geopereerd. Omdat ik zoveel bloedarmoede had bij de eerste echo, wat overigens niet waar is, wilden ze een nieuwe echo met de nieuwe H2O waarden. Okee, toch een kwestie van mee willen spelen. Echo is gemaakt, ik terug op mijn kamer.
Ik ben net op mijn kamer als een MDL arts binnenkomt. Ja, er zal toch eerst een maag en darm onderzoek moeten komen. Eindhoven wil niet opereren zonder de resultaten daarvan. Te gevaarlijk, zeggen ze. Ze gebruiken veel bloedverdunners, en dan zou het wel eens mis kunnen gaan als er een bloeding in de maag of in de darmen ontstaat. En dat willen we niet.... nee, ik ook niet.
Dus ik ga mee met het darm en maag onderzoek. Ik hoorde dat dat dinsdag gaat plaatsvinden. Dat betekent dat ik maandag met de voorbereidingen mag beginnen... nuchter, darmen leeg. Daarvoor krijg ik 2 liter laxeermiddel te drinken... 2 liter....Ik krijg het nu al benauwd..
Of de ingreep al dan niet met verdoving, een roesje of iets anders gaat, zijn ze nog niet over uit. Maar ik zal het wel merken. Leuk vind ik het in elk geval niet. Ik wilde dat het over was.... klaar... zondag ben ik hier alweer 14 dagen. En dat is lang, heel lang.
Met betrekking tot onze verhuizing naar Spanje gaat het goed. De verkoper vraagt 10 procent aanbetaling. Dan haalt hij het huis van de markt. Het geld is aanwezig, nu alleen even de laatste puntjes op de i....Maar daar zorgt mijn schoonzoon voor.
Dochter van, vrouw van, moeder van, oma van... maar ik ben vooral van mijzelf. Positief tot het uiterste. Opboksend tegen alles wat op ons pad komt. Want samen kunnen we alles aan.
