Bomen, boeken, brood

Ik ben nu zover dat ik met het commando [klik, start; klik, Microsoft Office Word] mijn Word kan openen met mijn Draakje. Het lijkt een omweg, maar gaat sneller als met de muis klikken. Ik heb namelijk geen enkel pictogram op mijn bureaublad staan. Die staan allemaal in de werkbalk Bureaublad. En die ik weinig gebruik heb ik zelfs in de werkbalk Weinig Gebruikt gezet. Ach, je moet wat ...
Tijdens het opruimen van enkele planken in mijn kantoor kwam er ook een boekje van VoiceXpress tegen met alle commando's die daarvoor golden. En wat blijkt, veel commando's zijn ook toepasbaar bij dit Draakje. Maar ik moet het nog helemaal uitzoeken. Dat kan nog wel een paar weken duren ...

Vanochtend vroeg was ik al naar de markt. Evelien had immers broodnodig, o, daar komt ze net aan.
Zo, die zijn weer weg. Ik kan de ene dag beter tegen Jaimey dan de andere dag. Vandaag ging het niet zo goed. En dan mag ik vanavond nog wel oppassen. Maar dat is vanavond, en dan kan het goed weer gekeerd zijn.
Dus ik was al vroeg naar de markt, voor brood, kip, en sokjes, van die panty sokjes. Van de kip en het brood heeft Evelien meegenomen, de sokjes had ze nog niet nodig. Ik heb met mijn moeder gebeld, maar ze had het voorlopige koopcontract nog niet getekend. Dat ik weet dat het huis verkocht is, weet ik van de kopers die weer vrienden van de broer van Timmie zijn. En ze kopen het per 1 maart. Ik heb wel tegen mijn moeder gezegd dat ik geen geld van de gemeente krijg, en dat ik nou iets anders moet verzinnen. Alvast een beetje in de week leggen ... ik kijk wel. Misschien krijg ik ook een dezer dagen iets te horen over mijn belastingaangifte 2008. Daar moet ik heel wat op te krijgen. Dat dat bij mij nog niet afgerond is, heeft te maken met het laten indienen van de aangifte. Ik heb immers standaard uitstel, nou ja, ik…, mijn accountant dus. En zodra ik de brief van het UWV binnen heb, kan ik ook aan de slag met mijn rechtsbijstand inzake mijn ongeluk.

Vanochtend heb ik het boek van Stieg Larsson "Mannen die vrouwen haten" uit geluisterd. Ik weet het niet, ik vond het vrij ingewikkeld, maar toch ook wel spannend, dus ik begin gewoon in deel twee. Ik hoor wel.

Beschrijving



Twee tegenpolen, Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is een charmante man en een kritische journalist van middelbare leeftijd, uitgever van het tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde, uiterst intelligente vrouw met zwartgeverfd haar, piercings en tatoeages, én een uitermate goede hacker. Samen vormen ze een ongewoon, maar sterk team.

Mikael wordt benaderd door oud-zakenman Henrik Vanger. Veertig jaar geleden is de zestienjarige Harriët Vanger op mysterieuze wijze verdwenen en vermoedelijk vermoord. De zaak is echter nooit opgelost en inmiddels verjaard. Toch wil Henrik Vanger graag dat Mikael zich hier nog eens op stort.

de NBD|Biblion recensie
Journalist Mikael Blomkvist, zojuist veroordeeld wegens smaad, wordt door de grootindustrieel Henrik Vanger ingehuurd om een familiekroniek te schijven en om uit te vinden wat er met zijn veertig jaar geleden verdwenen nicht Harriet is gebeurd. De zaak is nooit opgelost en Blomkvist begint zijn taak met weinig vertrouwen op een speciale plaats: een eilandje in het noorden van Zweden, waar de familie Vanger bij elkaar woont, een familie vol met vetes en vreemde figuren. Als Blomkvist eindelijk een vinger achter het geheim krijgt, wordt er een gruwelijke beerput geopend en wordt duidelijk met wat voor familie hij te maken heeft. Een roman van magistrale proporties, meer dan vijfhonderd pagina's die zich ademloos laten lezen dankzij de spannende en knap met elkaar verweven verhaallijnen, de boeiende en soms onthutsende personages, de aandacht voor de omgeving en ondanks de wat minder overtuigende afwikkeling. De figuur Blomkvist is sympathiek en menselijk, er is veel op hem aan te merken, maar eerlijkheid is zijn kracht.
(NBD|Biblion recensie, Redactie)

Ik ben geloof ik wel een fan van Zweedse schrijvers. Ik merk dat ik de laatste tijd veel uit die hoek lees..eh… luister….

Gisteren zijn ze begonnen met het kappen van de bomen voor ons huis. Er staan 2+ 1 in het volgende perk. Deze bomen staan al heel lang, en nu is ineens verzonnen dat ze de stoepen kapotmaken. Dat doen ze natuurlijk ook: met hun wortels drukken ze de tegels en stenen omhoog zodat de stoepen en het wegdek onregelmatig wordt. Maar dat is al jaren zo, en nu willen ze het ineens aanpakken. Dus met veel geraas en groot gerei is de eerste boom gekapt. Ik merk het al meteen: ik heb meer zon in de kamer nu. Maar daarvoor hoefden ze niet weg. Wat ik wel fijn vind, is dat ik nu geen blad meer van deze bomen krijg. Blad dat zich overal in liet waaien. Er is gezegd dat we een boompje terugkrijgen. Ik ben benieuwd waar ze die neer gaan zetten. Ik heb ook al gezegd dat ik de groene strook voor ons huis absoluut wil behouden. Voor mij hoeft dat geen parkeerplaats te worden. Hopelijk houdt de gemeente zich aan hun woord dat ze de wensen van de bewoners zullen respecteren.

Mijn hoofdpijn zakt helemaal niets. Pijnstillers helpen niet, dat ik denk dat ik direct maar even ga liggen. Allemaal een hele fijne dag, en mijn klaartje: ik moet ze eigenlijk opruimen, maar mijn drie sneeuwmannen, die dwaze domme grijnzende sneeuwmannen, zitten nu pal in de zon op de leuning van de bank. Naast hen heeft Jaimey een zeehondenbaby neergelegd, zo'n hele zachte pluchen. En bij elkaar is het gewoon een dwaas gezicht waar ik om moet lachen.

grts