September......en dan de 1ste

Vandaag 20 jaar geleden zijn we in dit huis getrokken. Het is het ouderlijk huis van mijn man. Volgens mij schoonfamilie zouden we het nog geen 2 jaar volhouden. Nou... ze hebben het mis. En de clausule bijgesloten bij de verkoop aan ons waarin staat dat zij recht hebben op een evenredig deel van de verkoop als wij tot verkoop zouden overgaan kunnen ze lekker inlijsten als curiositeit of mee gaan behangen... want dat papiertje is helemaal en allang voorbij en over. Niet dat ik weet wat ze er mee doen... we hebben hoegenaamd nul contact met die mensen. Je vrienden zoek je uit immers... Toch schok ik gisteren wel even toen ik bij het boodschappen doen een "lijk" uit het verleden zag. En meer nog hij zag ons ook en herkende ons. Wat hij zei deed mijn haren ten berge rijzen....."Nog gecondoleerd" , en dat via een stemapparaat op de parkeerplaats van de supermarkt. Ik was zo verbijsterd, en daarna weer zo boos. Rekening houden met de gevoelens van een ander was nooit deze man zijn sterkste kant, maar dit....
We zijn weggereden. Tonny had hem toch niet verstaan, maar ook wel min of meer herkent...."Dat was geloof ik onze Jan..."
Einde verhaal!

Vandaag is ook de dag dat mijn praktijk 22 jaar bestaat. Op 1-9-1991 ben ik ermee gestart op de zolder van ons oude huis. In de loop der jaren heb ik weinig, veel, heel veel en minder leerlingen begeleid. Op dit moment wil ik wel weer, na een tijd van rouw, maar ik kom nog niet verder dan een enkele intake. Toch verlies ik de moed en zeker het vertrouwen in mijn praktijk en kunde niet.  Zodra het nodig is, weten de mensen mij echt te vinden. Alleen in tijden van crisis kiezen ze voor brood op de plank en niet voor remedial teaching. Logisch toch....

Wisten jullie dat we elke week per persoon 1 kilo goed eten weggooien? Schrikbarend hè... Ollie schreef er ook al over hier. Maar ik vind het belangrijk geoeg om er op mijn weblog ook iets over te zeggen. Het is immer eten wat we weggooien terwijl er mensen honger lijden. En dan bedoel ik niet de grote groepen mensen verder van ons bed. Daar kunnen we met onze left overs  (restjes) toch niet heen.
Maar ik denk dat iedereen wel een alleenstaande in de straat of buurt heeft. Wat is er dan simpeler om hem/haar te verassen met een maaltijd. Gewoon uit wat je zelf teveel hebt gekookt. Ja, ik weet het... daar is lef voor nodig, en een zekere coördinatie. Want straks springen alle goed-bedoelenden op die ene eenzame man of vrouw. Maar daar kan je afspraken mee maken toch.....

Jullie weten dat ik mijn mijn restjes naar mijn moeder ga. Ik ben haar "tafeltje dekje" twee keer per
week. Of soms niet.... ligt eraan wat ik zelf eet.  Tafeltje dekje particulier heeft nog een functie. Ik drink altijd koffie met haar, we kletsen over van alles en nog wat, en dan ga ik weer naar huis. Heel gezellig hoor!.

En mijn tweede vangnet voor eten weggooien is onze dochter. Regelmatig struint zij door mijn kelder en kasten en vrieskist op zoek naar iets van haar gading. Ik ben zo blij dat ze dat doet, want zo komen de voorraadartikelen ook weer up to date.

Wat me bij mijn derde vangnet brengt:  me niets aan te trekken van uiterste verkoop datum. Ik kan zelf wel beoordelen of iets nog goed is.  Beter dan een papieren datum op de buitenkant van een pak, doos of fles. Geloof  me... je ziet, ruikt en proeft het meteen als iets bedorven is:) Hier kan je er meer over lezen.....