.

.

dinsdag 22 mei 2012

Tango en knikkers

Ik ben zo moe, zo ontzettend moe. Het liefste wil ik de hele dag gewoon niets doen.Ik heb geen energie om ook maar iets te doen. Maar liever koekjes....

Het leven gaat gewoon door en er rekenen mensen op mij.  Dus ik trek me aan mijn stutten en ben er voor de hulp, de kleinkinderen, de kinderen en mijn man. Die mocht vandaag trouwens even naar zijn werk om iets af te maken. Ik hoop maar dat hij op tijd terug is zodat ik Jaimey kan ophalen van school. of kwamen de kleinkinderen nu niet vandaag? Ik weet het niet meer.... en de ene kalender zegt ja, de andere nee....schiet ook lekker op hè...


Gisteren heb ik een anderhalf uur duren de intake van MW gehad. Daarna was ik stuk...De hamvraag: waarom (foute vraag overigens) MW?  Antwoord.. ik ben zo zonder energie, ik krijg de ene voet niet voor de andere, ik kom nergens toe en ik kom nergens. Help me mijn  mijn energie weer op de rails te krijgen...  Mijn knikkerpotje is gebarsten...en de knikkers zijn aan het wegsijpelen... dat doen ze soms... het zijn gelknikkers :)

Zelfs het schrijven van een logje, facebook en twitter is me te veel...en nu ook al wordfeud...een berg waar ik tegen opkijk en die ik niet weg geschept krijg... ik zal wel met een theelepeltje bezig zijn:)

Ik kwam dit verhaal tegen en wilde dit jullie niet onthouden:




Een professor stond in de collegezaal en bekeek de studenten die zijn filosofieles kwamen volgen. Voor hem, op zijn lessenaar, stonden een aantal attributen. Toen hij zijn les begon, pakte hij zonder te spreken een grote lege glazen mayonaisepot en begon deze te vullen met knikkers.

Toen er geen knikker meer bij kon, vroeg hij zijn studenten of de pot vol was. Ze beaamden dat het zo was. Toen pakte de professor een doos met kraaltjes. Hij schudde voorzichtig de kraaltjes uit de doos, zodat de kraaltjes de open ruimtes tussen de knikkers opvulden. Opnieuw vroeg de professor of de pot vol was. De studenten waren het met elkaar eens dat de pot nu echt vol was.

Toen pakte de professor een doos met schelpenzand en goot het zand in de pot. Uiteraard vulde het zand alle laatste kleine gaatjes tussen de kraaltjes op. De professor vroeg opnieuw of de pot nu vol was. Unaniem antwoordden de studenten met een volmondig 'ja'. De professor bukte even en haalde onder zijn lessenaar een kan water te voorschijn. Hij goot het water in de pot waar het alle ruimte tussen de zandkorrels opvulde. De studenten begonnen te lachen.

“Kijk”, sprak de professor toen het gelach verstomde, “de glazen pot is een metafoor voor jullie leven. De knikkers staan voor alle belangrijke dingen in het leven, je familie, je kinderen, je vrienden, je passies, alle dingen die zin en invulling geven aan jullie levens als al het andere verdwenen zou zijn. De kraaltjes zijn alle andere dingen die voor jullie van belang zijn, zoals bijvoorbeeld je baan, je huis, je auto. Het zand is al het andere, zaken die er niet wezenlijk toe doen.”

Hij vervolgde: “Als je begint de pot te vullen met zand, is er geen plaats meer voor de knikkers of de kraaltjes. Zo is het natuurlijk ook in het leven. Als je al je tijd en energie besteedt aan de kleine, onbelangrijke zaken, dan zal er nooit plaats en ruimte zijn voor de dingen die belangrijk voor je zijn. Besteed aandacht aan de dingen die essentieel zijn voor je geluk. Speel met je kinderen. Besteed aandacht aan je gezondheid. Neem je partner mee uit eten. Ga nog even lekker sporten of wandelen in het bos of langs het strand. Er zal altijd genoeg tijd overblijven om het huishouden te doen of om de kozijnen te schilderen. Besteed eerst aandacht aan de knikkers, aan de dingen die er echt toe doen. Bepaal je prioriteiten. De rest is alleen maar zand.”



Een wijze raad... alleen ik kan mijn knikkers niet meer alleen pakken/herpakken ...



7 opmerkingen:

  1. Bittere waarheid dat verhaal , genieten zolang je kan .Ondanks al je ellende hebt ge de moed om zo'n lieve woorden over Annabelle te schrijven . het meisje is uitstekend nu en ze is normaal nu geboren en weegt 3.4 kg , alles normaal dus. Jou steun en die van vele anderen zal ik nooit meer vergeten , het doet zo'n deugd dit al te lezen. Frieke uit het diepst van mijn hart ,na al die ellende en groot verdriet, wens ik jou veel beterschap toe ! Een dikke knuf ...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Soms hé...heel soms zijn er ook toverknikkers, die blijven gewoon bij je... xxxxxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach lieverd, je zit er doorheen nietwaar? Misschien gewoon die pot even omgooien en opnieuw beginnen met vullen. Ach, was het maar zo simpel. Sterkte.
    Enne: die social media is leuk, maar geen moetje hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het blijft een mooi verhaal, wat ik nog steeds graag lees!!
    Weet je, ik was tot een paar weken geleden ook de hele tijd zo moe. Ik werd gek van mezelf! Op aanraden van een collega ben ik begonnen met een koolhydraatvrij dieet en dat bevalt me geweldig! Geen aardappelen, geen pasta, geen rijst, geen brood, maar wel alle andere dingen zoals fruit, groenten, kaas, eieren, vlees... Misschien het proberen waard?? Google er maar eens op als je er interesse in hebt. Wie weet, misschien helpt het je wel... Xx

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Lieverd geef er ff helemaal aan toe niks moet alles mag...je zit er gyga doorheen en vind je het gek!
    Dikke knuffel en ik wilde dat ik hemm ooit zelf weer kan brengen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dit verhaal ken ik in een iets andere versie, hij begon met golfballetjes en de pot in mijn verhaal was na het zand nog niet vol, de professor gooide er ook nog twee kopjes koffie in leeg.
    En toen de studenten vroegen wat die koffie dan voorstelde , zei hij, dat niemand het te druk mocht hebben om toch nog even tijd te nemen om met een vriend(in) een kopje koffie te drinken.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een wijze les, ik zal er nog vaak aan terugdenken. Er zijn ook speciale knikkers, dat zijn de herinneringen. Sterkte met alles Frieke!

    BeantwoordenVerwijderen