.

.

maandag 18 januari 2010

Ikke, ikke, ikke....ojee...

Ik heb net een mail gestuurd naar de vakbond om mijn lidmaatschap op te zeggen. De reden dat ik dit doe, zal voor de hand liggen. En dat scheelt me € 14 per maand. Dat is toch veel. Dat kan je hele leuke dingen voor doen. De vakbond medewerker die ik aan de telefoon had, zat eigenlijk te wachten op de reden waarom ik afgekeurd was. Maar ik heb niets gezegd in die richting. Dat gaat ze eigenlijk helemaal niets aan. Ik heb meteen aangegeven dat de school in hun recht stond om mij te ontslaan. Ik zal het ook niet aanvechten. Ik zeg in wel school, maar ik bedoel natuurlijk Stichting Scala, de overkoepelende organisatie. Van wie ik overigens zolang ik ziek ben, helemaal niets heb gehoord. Maar goed, het is zo ...

Ondertussen heb ik ook alle benodigde papieren voor Loket Wegwijs bij elkaar. Daar mag ik morgen naartoe. Ik weet niet of we in aanmerking komen voor hulp bij de aanschaf van een driewielerfiets met motor. Want ik weet wel wat ik wil. Gisteren vertelde ik het tegen Janneke en zij gaf mij groot gelijk. Ze leek eerlijk gezegd ook wel opgelucht dat ik deze stap wil maken omdat ik mij dan een stuk stabieler op de weg begeven kan. En als er een hulpmotortje ( zo'n accu) op zit, kan ik misschien ook in Middelrode komen, of zelfs in Den Dungen. Daar zal ik heel blij mee zijn omdat mijn zelfstandige wereld dan weer ietsje groter is. Als ik nu naar Middelrode of Den Dungen wil, ben ik afhankelijk van iemand met een auto. Ik zit ook te bedenken, dat ik dan naar Rosmalen kan rijden ... nee, ik zie het wel zitten. Nu maar hopen dat we een bijdrage krijgen, want die fietsen zijn niet goedkoop. Ik kan natuurlijk ook op marktplaats kijken, want ik hoef niet per se in spiksplinternieuwe. Ik ben geen kind meer ...

Ik heb gemerkt dat als ik dicteer beter het woordje "mij" dan het woordje "me" kan gebruiken. Die laatste gaat bijna altijd verkeerd. Het dicteren van tekst gaat verder bijna goed. Natuurlijk moet ik dingen nog verbeteren, maar dat wordt steeds minder. Mijn Draakje raakt steeds meer aan mij gewend. Het scheelt natuurlijk ook wel dat er niemand in huis is. Dat merk ik wel aan mezelf. Waar ik nog wel moeite mee het is de navigatie van de computer. Het openen van de programma's die ik wil, het aanklikken van bepaalde knoppen, van bepaalde commando's, gaat nog niet goed. Voor het programma Microsoft Outlook kan ik geen een commando vinden. Dus ik probeer me steeds wat, maar het wil niet, nog niet ... want jullie denken toch niet dat ik dit opgeef: ik heb immers tijd zat!


Ik heb geprobeerd of ik mijn hobby tekenen kon oppakken, maar dat is helaas op een mislukking uitgelopen. Ik kan geen potlood meer hanteren, mijn fijne motoriek doet niet wat die doen moet. Dat "Fingerspitzengefühl" is weg. Ik kan natuurlijk nog wel de computer met PaintShopPro werken. Ach, ik kan ook geen keyboard spelen, mijn sax heb ik ook al lang verkocht. Ik realiseer me weer dat in dit geval kanker meer wegneemt dan je ooit denkt of verwacht.
Misschien ga ik net als Wondelgijn iets doen met schrijven. Ik moet toch wat ...

Ik heb nog de heuglijke mededeling dat ik aan het afvallen ben. Nee, niet in kilo's, maar dat komt wel weer. Het gaat heel, heel erg langzaam. Maar dat vind ik niet erg, zo heb ik meer kans dat het afblijft. Toen ik tijdens mijn chemo in eens 85 woog, wist ik dat ik veel te snel was afgevallen. Nu zit ik op de 102 en ik weet dat er nog heel wat af moet. Maar het is veel meer geweest, onder invloed van medicatie en dergelijke. Ik denk dat mijn lichaam nu gewend is aan mijn medicatie zodat ik langzaam weer kan proberen mijn gewicht naar beneden te krijgen. Immers ik wil die andere broeken ook weer aan kunnen. En dat lukt als er nog twee kilo af is. Het zijn gelukkig niet zulke dikke broeken, misschien kan ik ze eind voorjaar begint zomer aan.

Jullie zien wel ik ben weer hard bezig met plannen maken, al zijn het maar plannen voor mezelf. (Mijn hele logjes staat vol met "ik"... )
Ik heb de scherven dus maar opgepakt en ben er dat mooie mozaïek mee aan het maken dat een voorstelling geeft van mijn leven vanaf nu. En nee, ik ben niet ontevreden, alleen zoekend naar waar ik welk scherfje nog meer kan leggen. Het moet een kunstwerk worden, waarmee gespeeld kan worden, en waarin ik steeds nieuwe kanten kan ontdekken.

Zo'n logje schrijven en zeker de laatste alinea gaat me niet in de kouwe kleren zitten. Ik heb er hoofdpijn van, dus ik ga dit afsluiten en publiceren. Allemaal een hele fijne dag, en mijn klaartje: Luctor et Emergo (Ik worstel en kom boven)

grts

4 opmerkingen:

  1. ...en of je boven komt, daar twijfel ik niet aan :-).

    Liefs, en succes met het maken van je mooie mozaiek!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo ken ik mijn Klaartje weer! Gooi haar 10 maal op de grond en ze staat 11 keer weer op! Meiske veel succes met al je plannetjes , ze klimken goed! Knuf: Trudie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een heerlijk logje meid ene pak die scherven maar op een voor een,en het word een kunstwerk van jou leven.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Klinkt als toekomst: plannen maken. En dat is mooi.

    Ook al kom ik wat minder langs deze tijden denk ik wel aan je...

    BeantwoordenVerwijderen