Afgelopen maandagochtend hadden Coralie en ik het er voor de gein over om onszelf opnieuw uit te vinden. Ik vind het namelijk steeds moeilijker om me zelf te gaan vergelijken met hoe het was voor ik een risicopatiënt werd. Hoe ik hierop kom? Wel door de steeds terugkerende vraag: "Hoe voel je je?" Ik had hier twee antwoorden op:
1. als je het vergelijkt met vorig jaar om deze tijd, gaat het hartstikke goed
2. als je het vergelijkt met twee jaar geleden, voor de diagnose, gaat het erg slecht
Dit is natuurlijk kolder. En ook vreselijk vermoeiend om steeds terug te moeten denken naar twee punten. In ons gesprek kwamen Coralie en ik er steeds meer over uit dat we moeten starten na de diagnose. Vanaf dat punt moeten gaan rekenen. En wat blijkt: dan gaat het lekker altijd goed. Je staat niet bij stil bij wat je kon, maar bij wat je kan. Je staat niet meer stil bij mogelijkheden die ver buiten het bereik liggen, maar bij de dingen die je aan kan. En je bent nu in staat te genieten van alles wat je doet.
Alles wat ik gestudeerd heb, elke opleiding en elke cursus die ik gevolgd heb: ik heb het gedaan! De resultaten ervan liggen in de krochten van mijn hersenen verborgen voor ... misschien ooit nog eens voor mezelf ...
Het gevolg van deze nieuwe kijk op mezelf dwingt me tot een andere invulling van mijn leven. De komende WIA is daar ook debet aan. Nou ja, niet de WIA is hier debet aan, maar wel het resultaat ervan. Zij leggen ook de nadruk op wat je kan, er niet op wat je niet kan. Er blijft voor mij eigenlijk alleen maar bitter weinig over. De neuropathie in mijn handen verbetert niet, integendeel zelfs. Ook mijn voeten blijven zeer doen, al is het minder dan mijn handen en polsen. Nee, ik heb nog geen dokters afspraak gemaakt. Het zal vrijdag worden ... morgen moet immers naar de tandarts en ga ik met Evelien eventjes naar de stad om mijn ene bril te laten maken. En in de avond staat de tweede Mexicaanse griep vaccinatie gepland.
Ik ben blij dat Tonny weer truien draagt. Dat scheelt me heel wat strijken. Gelukkig heb ik hulp die tegenwoordig strijkt. Als er tenminste wat strijken ligt ... zo was even een kopje koffie pakken ... dat is ook geen onverdeeld succes. Mijn koffiezetapparaat is het aan het opgeven. Hij produceert telkens maar een klein beetje water in een kopje, of ineens een heel kom vol. Je kunt er geen peil op trekken. Het is niet zo verwonderlijk. We hebben deze machine 2, 3 jaar. Gemiddeld wordt hij 10 keer per dag gebruikt. Dan mag hij wel aan zijn eind zijn, hè? Tot voor kort wilde Tonny een gewoon koffiepad apparaat terug. Maar sinds dit weekend denkt hij ook aan een koffiemachine. Zo eentje als Janneke heeft. We moeten daar maar eens voor gaan kijken, komende maand. Want op dit moment kan Bruin dat niet trekken. Het lijkt wel of mijn geld uit mijn portemonnee vliegt. En ik kan niet zien waaraan ik het uitgeef. Ik koop alleen gewone dingen, nou ja, een camera voor Tonny, met zijn allen naar een kerstmarkt, en links en rechts wat sponsoren. Tja, en dan ben je met een 70 % inkomen zo aan je eindje. Niet dat ik nou klaag, maar ik had graag toch wel wat meer gehad. Dan was het net iets even gemakkelijker.
Ik zag van de week een programma op de televisie waarin werd gesteld dat ouderen steeds meer verdienen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je verdient. Vandaar dat mensen die ouder zijn ook zo moeilijk aan een nieuwe baan kunnen komen: ze zijn te duur. Eigenlijk is het een rare situatie. Je hebt immers veel meer geld nodig als je tussen 30 en 50 jaar zit dan na je 50ste. In die periode ben je toch verantwoordelijk voor kinderen,je koopt een huis, je bent je inrichting aan het vervolmaken, kortom dan heb je juist veel geld nodig. Maar dan verdien je juist minder. Na je 50e zijn de kinderen meestal het huis uit, zijn de lasten wat lager, ben je ingericht, en heb je buiten uitzonderlijke gevallen niet eens zo gek veel geld meer nodig. Het is wel lekker natuurlijk, om te kunnen doen wat je wilt, maar nodig heb je het niet. Na een kleine discussie bleek dat dit vooral geldt voor de hogere inkomens, maar voor jan-met-de-pet is de stijgende lijn naar leeftijd niet zo groot.
Het einde van deze uitzending heb ik niet meer gezien. Ik moest afhaken. Maar dit stukje is me wel in mijn hoofd blijven zitten. Hoe denken jullie hierover? Moet ons hele salaris stelsel op de schop? Ik zit nu verschillende scenario's te bedenken, maar ik kom er niet uit. Dus ik brei maar een punt aan de blogje.
Mijn klaartje voor vandaag: ik ben blij met mezelf! Jezelf opnieuw uitvinden, is net een cadeautje uitpakken!
Allemaal fijne dag, Evelien komt eraan, ze komt op de koffie.
grts
Week 13 – Epiloog
8 jaar geleden
Ik heb je blog nog eens gelezen vanaf December vorig jaar. Je had toen die jeuk nog erg viel me op. Ik heb ook de prik ik vond hem zeer doen. Ja salarissen, zeker ik had ook wel het loon gewild wat Hans nu heeft toen we het nodig hadden met 3 kinderen op school. Ben toch wel blij dat we het nu tamelijk goed hebben zodat we de kinderen bij kunnen staan. Wat ik er erg aan vind is dat de kinderen hard werken voor een belachelijk loon. Er zijn bijna geen huurwoningen voor jonge gezinnen dus ook zitten ze vaak met hoge woonlasten. Sja terug kijken is wel menselijk , enkel het helpt niks. Ik wordt er ook depri van hoe snel je achterop kan raken in korte tijd. Beter maar vooruit kijken dan. Inleveren is nooit leuk, maar als het niet anders is moet je het maar accepteren en het beste ervan maken. Op mijn leeftijd zie je rondom je iedereen inleveren. 2 mensen uit mijn naaste omgeving zijn in een verpleeghuis, er is ziekte rondom ons, mensen gaan dingen mankeren. Alles verandert zo langzaam aan. Ik denk ook dat je telkens jezelf opnieuw moet uitvinden naarmate er dingen gebeuren die je niet voorziet. Goed dat je het hebt gedaan en goed dat je dan ziet dat je het nog zo slecht niet doet. Houwen zo! Dikke knuf: Trudie
BeantwoordenVerwijderenzo is het Trudie.. even over die jeuk.. ik heb het nog niet hier gemeld, maar sinds ik Tamoxifen slik begint de jeuk wel weer terug te komen.. ik zie het nog even aan, het is nog te houden....anders wil ik een andere merk:)..
BeantwoordenVerwijderengrts
1.Inleveren is nooit leuk en brengt velen kopzorgen toe.
BeantwoordenVerwijderen2. Mijn vrouw werkt in de sociale sector en zegt dat vele mensen die met ziekte amper rond kunnen komen met hun uitkering.Inderdaad iets meer mag er zijn , de medicijnen kosten bommen van geld.
3. Waar de versieringen voor kerst aanhangen is van geen belang , het is maar symbolisch ... Eigenlijk moeten de mensen hun hart versieren , zodat ze het hele jaar door in een sfeer van vrede , samenhorigheid en liefde voor elkaar steeds bij zich dragen !
een warme knuffel , Ollie !
Frieke, wij lijken wel wat op elkaar qua logjes. Want in mijn tuinierlogje schrijf ik ook over de behandeling van ouderen. Bezuinigen: akkoord, maar niet een hele groep er uit lichten en in het verdomhoekje zetten.
BeantwoordenVerwijderenOverigens: ik vind het ook belachelijk dat 65 plussers gecontroleerd worden op samenwonen. Het lijkt verdorie wel of je het een uitkering is. Maar er is wel degelijk 50 jaar vet voor betaald door de werkenden.
Dat hele verhaal over jezelf opnieuw uitvinden is geweldig positief. Goed, je hebt er zelf je emotionele voordeel van, maar dan toch. Doe het maar eens. Kijken wat je kunt was ook het thema van mijn broer, die in 2005 overleed aan reuma. Dezelfde positiviteit kom ik hier tegen.
De overgang naar pensioen op basis van middelloon heeft dat al deels gedaan en nu begint Donner er weer over...ik weet dat er landen zijn waar het de normaalste zaak van de wereld is, maar daar is het ook normaal dat je twee weken na de bevalling weer gaat werken. Kortom: ik zie het niet zo zitten voor ouderen.
BeantwoordenVerwijderenJezelf opnieuw uitvinden....dat is pas dromen.