.

.

zondag 11 oktober 2009

ik ben weer online

Gisteren was ik te moe om ook maar iets zinnigs op dit blogje te zetten.. en nu voel ik dat ik moet opschieten anders nemen de medicijnen het weer over... het zijn toch rare keuzes die we moeten maken: jeuk of pillen, zenuwpijn of pillen, .. als het nu enkel de pillen waren.. dan was de keus niet moeilijk.. maar het bijkomende effect.. ik voel me net weer een zombie.. het zal wel overgaan, mijn lichaam zal zich wel conformeren...maar hoelang duurt dat...

Jullie weten al dat ik van 2 keer 100mg naar 2 keer 300mg gabapentine ben gegaan.. niet omdat ik het leuk vind, maar geloof me .. pijn in alles wat je doet is ook niet alles...

Ik ben al aardig op weg met mijn programma, maar ik gebruik het nu niet.. ik heb gemerkt dat ik het moeilijker gebruik als Tonny beneden aanwezig is.. dan lijkt het net zo of ik in mijzelf zit te kletsen.. dat doe ik dan wel ook...

Ik heb gisteren het boek "Echte mannen eten geen kaas" van Maria Mosterd uitgelezen/geluisterd... ik vond het een zeer integrerend boek dat ik overigens niet achter elkaar kon door luisteren.. en net wat de recensies hier onder zeggen: je blijft je het waarom afvragen, ...voor mij is het gewoon een soort dagboek van een meisje dat opschrijft wat ze heeft meegemaakt...het is heel erg wat ze me maakt en ik hoop echt dat niemand in zo'n situatie terecht komt...helaas is de werkelijkheid nog steeds anders..

Beschrijving
Tot haar eerste dag op de middelbare school is Maria een heel gewoon meisje van twaalf. Ze woont met haar moeder en haar zus in een stad in het oosten van Nederland, en wil wel wat meer spanning in haar leven. Of stoer zijn, zoals dat groepje jongens dat rondhangt op het parkeerterrein van de school. Hoe zou het zijn als een van die jongens haar vriendje was? Maria's fantasie lijkt werkelijkheid te worden: een van hen, Manou, spreekt haar aan. Wat ze niet weet, is dat Manou een loverboy is.

Zes jaar later schrijft Maria dit bloedstollende verslag van haar jaren met Manou. De jongens die haar haar normale jeugd hebben ontnomen, en die de meeste mensen kennen als 'loverboys', waren voor haar pooiers, drugs-, wapen- en mensenhandelaars. Geweld, (groeps)verkrachtingen, handel in meisjes, drugssmokkel: Maria heeft veel meegemaakt en gezien. Ze heeft er een authentiek en onthullend verhaal over geschreven. Openhartig vertelt ze over haar tegenstrijdige gevoelens voor Manou, en haar strijd om aan hem te ontkomen: fysiek, maar vooral mentaal. Wat Maria heeft meegemaakt is schokkend; hoe ze erop terugkijkt is buitengewoon ontroerend.

Maria Mosterd (1989) woont in het oosten van het land. Na twee keer zes maanden in India te hebben verbleven om weer zelfvertrouwen en een gevoel van eigenwaarde te krijgen, begint ze nu onder begeleiding van de Hoenderloo Groep aan een nieuw leven.


Recensie(s)
NBD|Biblion recensie
Maria vertelt hoe zij op 12-jarige leeftijd in handen valt van een loverboy en zich daar pas vier vier jaar later aan onttrekt. Ze beschrijft hoe ze onder zijn invloed komt door haar gevoeligheid voor status en spanning. Vanaf het begin is duidelijk dat haar vriend meer meisjes aan het werk heeft en ook bij criminele activiteiten als drugshandel betrokken is. Het lijkt haar niet te deren, zij koestert de naieve illusie dat zij speciaal is voor hem. Ze gaat er zelfs toe over zelf meisjes te ronselen en bij zijn afwezigheid zijn business te runnen. Ondertussen verzuimt ze school en verslechtert de relatie met haar moeder. Haar relaas blijft oppervlakkig zonder ontwikkeling of reflectie: een chronologische opsomming van gebeurtenissen. Onduidelijk blijft waarom zij zich vier jaar lang op deze manier laat gebruiken en geen hulp zoekt bij bijv. haar moeder. Het meest boeiende in het boek is dat het een inkijkje geeft in het netwerk van loverboys en alles eromheen. Het is geschikt voor een breed publiek; voor professionals biedt het nauwelijks nieuwe inzichten.

(NBD|Biblion recensie, H. Kok)


Ik heb gisteren ook een evaluatieverslag van een leerling van mij afgeschreven.. een beetje lastig want die betreffende leerling heb ik niet zelf begeleid.. ik moest het doen met alle aantekeningen en kladversies die ik al had opgesteld bij het doorspreken van deze leerling met Anke, mijn stagiaire van vorig jaar..het heeft allemaal wat moeite en dagen gekost, maar het is me toch min of meer gelukt...

Met mijn concentratie is het nog wel steeds pet.. zo'n evaluatie kost me naast tijd ook de nodige hoofdpijnen om maar bij de les te blijven...

Het is, merk ik, wel een heel erg "ïk" verslagje geworden weer.... ik wilde nog veel meer schrijven maar ik ben het echt alweer vergeten.... eigenlijk al sinds ik het boekenstukje ertussen zette..

Daarom nog enkel mijn klaartje: als ik naar buiten kijk zie ik een hele kluit wemelende tjilpende mussen.. ze zitten in de kippenkooi en proberen nog iets te vinden wat de dames hen hebben laten liggen...en een lawaai dat ze erbij maken....

fijne dag allen..

grts

3 opmerkingen:

  1. fijn hé, als je een verslag kan afronden... allé, daar krijg ik toch altijd een goed gevoel van... amar dat ligt dan wellicht aan het feit dat ik nogal vaak uitstelgedrag vertoon in dat soort zaken...
    laat de sufheid de pijn maar wat wegnemen... laat je gewoon drijven op de sufheid!
    ps: heel toepasselijke verificatie: Romit, lijkt wel heel erg op Romi hé!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is het een of het ander denk ik, suf of pijn. Ben je meer suf als hiervoor dan, je klaagt daar al langer over toch? Een intrigerend boek, ik begrijp de chronologische opsomming heel goed, op het moment dat ze dat schreef kon ze niet anders. Hulp roepen komt meestal niet voor in dit soort situaties, waarom niet? Sja ...angst, toch ook een soort Stockholm syndroom...de aandacht die je toch krijgt en dan weer op moet geven, de spanning. Het gebeurt allemaal pas later, soms veel later. Fijn dat je je verslag af hebt, het gevoel iets nuttigs te doen is ook wel lekker toch? Meiske een hele rustige dag gewenst! Trudie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Goh Frieke, vervelend, dat je om van de pijn en jeuk af te willen zijn, je zo suffig wordt. Maar kan de suffigheid misschien niet minder worden als je de medicijnen langer gebruikt?
    Ik heb het boek van Maria Mosterd ook gelezen. Een zeer indrukwekkend verhaal. Ik kan me wel voorstellen hoe zo'n meisje hierin terecht komt. Helaas gebeuren die dingen....afschuwelijk!!!

    Tja, die concentratieproblemen, zouden ze nog ooit overgaan, vraag ik me wel eens af. Ik heb nog steeds moeite met lezen van verslagen ed. en ook twee dingen tegelijk doen lukt me moeilijk.
    Maar goed, hopelijk komt dat wel weer!

    groetjes,
    Coralie

    BeantwoordenVerwijderen