Ballen en mijn weg

De gehaktballen liggen in de pan te pruttelen, de poezen zijn bezig met hun dolle 5 minuten die al een kwartier duurt.. ze rennen achter elkaar rondjes.. dat kan want ik heb 2 buitendeuren achter openstaan.. van mijn praktijk en de achterdeur.. dus zij maar rennen.. oja reden dat de deuren openstaan.. vannacht is de kachel op clair blijven branden.. dus bloedheet.. tot voor net scheen de zon.. nu is het betrokken...ik heb ook al een wasmachine aangezet.. dat is er gisteren allemaal niet van gekomen...maar ik voel me zwaar geradbraakt... mijn linkerarm wil niet hoger dan halverwege mijn schouder... ja wel als ik "gedachtengeweld" gebruik..zo van: kom op, vooruit, je kunt het en je moet...tja en dan heeft zo'n arm natuurlijk geen schijn van kans. .. anders als wij mensen.. wij kunnen nog altijd onze rug rechten en denken: ik loop mijn eigen weg..al is die weg er één die velen al gegaan zijn.. het is toch mijn weg, mijn stappen daarop, mijn steentjes die ik verplaats door ze weg te trappen of te rollen..mijn wind in mijn zeilen.. maar helaas zijn we daartoe niet altijd in staat.. door omstandigheden, om de lieve-vrede-wil (o wat wordt dat vaak gebruikt, dat en in de naam van het geloof..) of gewoon omdat sommige mensen niet kunnen luisteren.. of en dan kom ik op het grote punt: wij niet durven te zeggen wat we eigenlijk voelen... oja.. hier op de blog kan en durf ik dat wel.. maar als ik zo met een stel familie zit, wordt dat al heel wat moeilijker.. raar, met mijn vrienden heb ik daar totaal geen last van.. dan kan ik en zeg ik ook wat ik voel en bedoel..maar soms is het bij familie iets anders.. tenminste bij mij.. zeker als ik niet thuis ben..Stop! ik loop deze weg niet verder want dan ga ik een stuk dat ik niet wil gaan..

Ik ga een kop thee pakken...en mijn gehaktballen afzetten. die zijn onderhand gaar.. vanavond raad eens?.. gehaktballen juist, met aardappelen en bloemkool...