Operatie, SEH en pesterijen

Hoe het komt weet ik niet, maar ik slaap wat af de laatste dagen. Ik zit gewoon op een stoel en hoppa... ik val in slaap. Ik doe een spelletje, en hoppa, ik val in slaap. Ik wacht tot ik aan de beurt ben, en hoppa...

Inmiddels ben ik geholpen aan mijn defecte aortaklep. Via een open hart operatie is er een biologische klep ingezet. Vrijdag 29 maart was de grote dag. En ik heb er helemaal niets van meegekregen. Ik weet dat ik naar de OK werd gereden...en dat is het dan... ik hoef er nog steeds niets over te weten. Alleen maar dat alles goed is verlopen. Het geslurp van mijn hart is over. Gelukkig maar. Was er niets gedaan, dan had ik geen jaar meer te leven. Dat was ook de reden dat ik in het ziekenhuis moest blijven tot na de operatie. 5 en halve week, heb ik daar doorgebracht en daarvoor 5 dagen in Spanje. Lang genoeg, dacht ik zo. Dus toen ik de 11 april groen licht kreeg om te gaan.....hoefde ik me geen twee keer te bedenken. De aarzeling kwam vanuit het ziekenhuis. Mijn HB gehalte van het bloed sukkelde gestaag omlaag. Onverklaarbaar. Maar goed, met een afspraak om het HB de 17de te laten controleren, mocht ik toch gaan.

Gisteren heb ik dus bloed laten prikken. Vandaag zouden ze me bellen met de uitslag. Eh....we waren net terug of er hing al een cardioloog aan de lijn. Ik moest naar de SEH komen omdat mijn ijzergehalte zo laag was dat ik een transfusie zou krijgen. Om kwart over 3 waren we bij de Spoedpost van Bernhoven. Ik meldde me aan en mocht in de wachtkamer plaats nemen. Ik wilde net gaan zitten toen mijn naam al werd omgeroepen...een volle SEH en ik, die net binnen kwam, was al aan de beurt. Snel werd ik naar een bancardbed gebracht, waar ik mocht plaatsnemenen werd aangesloten op hartbewaking, zuurstof en bloeddruk. Ook wilden ze weer bloed afnemen en een infuus plaatsen. Op mijn verzoek om het bloed via de vingers aftenemen werd negatief gereageerd. Er moest toch een infuus geplaatst worden. Ondanks herhaalde pogingen, lukte het de verpleegkundige niet een veneuze aansluiting te maken. Daarom iemand van IC erbij gehaald. Wally, een oude bekende. Maar ook haar lukte het niet een een infuus aan te leggen. Wel slaagde ze erin om met een babynaald bloed te prikken. En daar kwam dus uit dat mijn HB waarde op 3.9 lag. Een beetje laag dus.

Twee dames van IC kwamen toen om met behulp van een echo apparaat een infuus te leggen. Na ruim een half uur, was dat gelukt. Tenminste dat dachten we... En weer wachten.
Nu op het cardiologen overleg met de SEH artsen. Uiteindelijk was te horen dat er toch geen transfusie werd gegeven. Dit gezien de recente klepvervanging, de huidige hartritme stoornissen, vasthouden van vocht enzovoort, enzovoort. Kortom dezelfde redenen waarom ze op de dag van mijn  ontslag uit het ziekenhuis geen bloedtransfusie gaven. Lezen ze alle verslagen wel eens? Want nu hebben ze mij door die verschrikking van infuus zetten laten gaan, voor helemaal niets. O nee, de SEH arts wilde de infuuspoort toch gebruiken om de eerste dosis plastabletten toe te te dienen. Waarom hebben ze die plastabletten ook weer stopgezet in het ziekenhuis? Was mijn bloeddruk niet te laag daarvoor. Nu in ieder geval niet.. dus via het infuus. En dat ging niet goed. Doorspoelen deed al zeer. En ik kreeg een hele bult achter het infuus. Toch doorzetten....het deed steeds meer zeer en de bult werd steeds groter. Maar de verpleegkundige zette door. Eindelijk zat de spuit erin. Maar de pijn. Ik heb toen echt bijna gesmeekt om het infuus te verwijderen... en uiteindelijk deed de verpleegkundige iets.  De macht van de kleine mens. Ik zag haar denken, stel je niet zo aan. Maar ze kon toch ook niet om de grote keiharde bult heen. Dus het infuus eruit.  "Ja, hij zat dus toch niet goed, ondanks de echo."

Het strak verbinden was volgens mij gewoon pesterij. Want die bult werd steeds groter en harder. Tonny stond op het punt heel boos te worden toen ze met een schaar al het verband maar wegknipte. Wat een opluchting. Binnen een paar minuten slonk de bult en werd de pijn minder.

Met bloedbon, recept en afsprakenkaartje reden we tegen half 7 richting huis.