Dagje Bernhoven

Om half 9 stond ik aan de balie van de prikpost in Uden. Met mijn bloedbon  en een melding in de computer dat het een spoedige was. Dus ik was daarna dan ook bijna aan de beurt. Bij een oude bekende. De man die mijn bloed uit de vinger haalde, herkende mij van de hartkatheterisatie waar hij dr. Van de Wal assisteerde. Hoe kleine wereld. Het prikken was zo gebeurd, dus op zoek naar de volgende stap... een hartfilmpje. Ook hier kwam ik een bekende tegen. Zij was ook de technische kracht op kaakchirurgie. Het gaan liggen op de tafel gaf wel wat problemen. Maar uiteindelijk toch gelukt.

Volgende stap: dr. Grosfeld. We moesten even wachten tot de bloeduitslagen er waren. Hij was niet echt blij, dr. Grosfeld. Het HB gehalte was echt veel te laag. Zo had ik niets bij te zetten bij herstel van en duurde alles veel langer. Een transfusie zou de oplossing moeten zijn, maar is met mijn huidige bloedverlies, dweilen met de kraan open. Dus dr. Grosfeld pakte door. Hij belde een chirurg en ik kon de volgende middag al terecht om de aambeien te laten be-elastieken. Na een maand wilde hij me dan weer op de poli zien. Zo gezegd, zo gedaan. Na de afspraken gemaakt te hebben, wilden we naar huis gaan. Toen werd ik opgebeld door chirurgie. Ik kon al om half 2 terecht, dezelfde dag. Ik hoefde alleen even op de assistentie te wachten die een tasje met medicijnen kwam brengen.

Om half 2 waren we dus weer in Uden. Weer op mijn zij liggen. Daar heb ik nu de borstbeen pijn  van. Het schieten van de elastiekjes was een rare gewaarwording.  Niet pijnlijk, wel vreemd.
Na ruim een uur waren we weer thuis. Ik voelde me door de mangel gehaald. Maar als het helpt.....

Vandaag doet alles zeer. Maar ik weet nu hoe dat komt. En dat het uiteindelijk overgaat na een maand of 3....