.

.

maandag 27 juli 2015

4 jaar

Vier jaar geleden is het alweer en het voelt als gisteren. Nee ik mag niet liegen... het voelt niet meer precies als gisteren. Het gevoel is verdiept naar een ander niveau. De rauwheid is eraf, maar de pijn en het gemis is gebleven. Evenals de boosheid, de onmacht, het waarom-zij.

Soms betrap ik mezelf erop dat ik ga meten. Het verdriet dat andere mensen hebben als ze een dierbare verliezen tegen het verdriet van mij. En ik weet dat het niet valt te meten. Het ene is niet groter dan de andere. Het is wel anders, maar ook weer hetzelfde. Mijn verdriet is anders als dat van mijn hubby of van mijn dochter of van mijn voormalige schoonzoon. Terwijl dat toch om dezelfde persoon gaat. Er bestaat niet zoiets als collectief verdriet. Verdriet is een heel intieme, individuele emotie die raakvlakken heeft met het verdriet van anderen, en zo zich voor kan doen als iets collectiefs.

We leven allemaal naar deze dag toe. Zodra de 1ste juli op de kalender verschijnt ligt de 27ste op de loer.

Trouwfoto 1 augustus 2009

Lieve Janneke,

In de voortuin staan de duizendschonen uitbundig in bloei.
achter bloeit heel teer een zalmkleurige stokroos
de poppies hebben enkel nog zaaddozen
de gele rozen vechten tegen de ontvangen hitte en droogte
langs de schutting opzij van het huis staan grote zonnebloemen te wiegen in de wind
en jouw witte roos spuit een pracht van bloemen

ik mis je meisje
dikke kus

mam

6 opmerkingen: