Flexibeler door freewriten

Ik ben een heel spannend boek aan het luisteren:  Anthony Ryan's Vaelin Al Sorna. Dit is het eerste deel uit een nieuwe serie In de schaduw van de raaf. Het duurde even voor ik in het verhaal zat Veel namen, vreemde namen.

En dat is als je luister naar een boek soms best ingewikkeld. Gelukkig is niet elk boek zo lastig in het begin. Maar met dit boek heb ik doorgezet. Waarom?

Waarschijnlijk door de woordkeus, de zinsmelodie al wordt die door de voorleestem absoluut niet ondersteund.

Een aanrader hoor.


Van de week heb ik me gerealiseerd dat ik steeds beter kan huppen met mijn geest. Je kent het wel: in je hoofd verbindingen maken, nieuwe wegen inslaan, nodig of niet. Hoewel multitasken nog steeds moeilijk blijft, ben ik blij met dit. Het is een wezenlijk bestanddeel van mijn (vroegere) werk. Ik niet te flauw wilde wel eens weten hoe dit mogelijk is. Jullie weten immers dat ik na mijn flipperbal-actie op de A2 eind 2007 mijn hersens zodanig heb geklutst dat in naast het verlies van mijn evenwicht ook mijn geesthuppen heb verloren. En nu, na weken schrijven en freewriten, krijg ik daar weer vat op. Spelen met taal, spelen met constructies, spelen met omstandigheden. Ik krijg immers elke dag een situatie aangereikt waarover ik naar hartenlust kan improviseren. Maar ik heb mezelf hierin nog een andere uitdaging gegeven. Ik wilde de aparte opdrachten zo samensmeden dat het één doorlopend verhaal werd. Nou, ik weet het hoor. Het is geen gemakkelijke opgave. Maar gaandeweg merk ik dat mijn geest flexibeler wordt. En al is het niet altijd een instant-hup, ik kom er wel. En  ook gemakkelijker.