"He meid... wie trekt er aan jouw touwtjes?"

Soms lijkt het dan toch ineens goed te gaan... neem nu gisteren het bezoek van de gemeente... een ambtenaar van de afdeling Welzorg en een ambtenaar van MOzaak die medisch onderlegd was. Een uur lang gekletst, gekeken, en voorgedaan... het uur was zo om. Pas achteraf merkte ik dat het veel kruim heeft gekost. Maar dat mag de pret niet drukken. Met zeer grote waarschijnlijkheid wordt de aanvraag voor een aangepaste badkamer gehonoreerd. Het mag nog allemaal niet gezegd worden, ik mag nog geen aannemer aannemen, geen tegelzetter uitnodigen enzovoort. Zodra er nu nog maar iets aan de badkamer verandert, verdwijnt de noodzaak van aanpassing... luk koek natuurlijk... niet de noodzaak verdwijnt, maar de wil om bij te dragen in de kosten. Want dat is het.. er blijft altijd een eigen bijdrage naar ratio bestaan.

Het bezoekje naar MW was erg zwaar. Ik heb zelfs gespeeld met de gedacht om te stoppen. Maar ik weet ook als ik dat doe, dan duurt het heel lang voor ik weer hulp durf te vragen. En het gaat niet alleen om hulp vragen, maar die dan ook accepteren.  Vragen gaat met je verstand, accepteren gaat met je gevoel. Tenminste bij bij. En bij accepteren hoort ook over geven, niet zelf de regie meer hebben, of niet alleen meer de regie hebben. Want natuurlijk ben ik altijd degene die bepaalt.

"He meid... wie trekt er aan jouw touwtjes?"  Ooit geschreven als afsluitende scriptie MW, maar weer zo actueel... De regie is in eigen hand, de oplossingen ook altijd. Ik zeg wel eens gekscherend dat ik de dochter van, de zus van, de vrouw van, de moeder van, de oma van, de tante van, en de vriendin van, ben. Maar daar zit een grote waarheid in. Mijn plaats wordt bepaald door de functie die ik op dat moment heb. Dat is niet raar, dat is bij iedereen zo... nouja, bij de meesten van ons dan toch. Daarnaast ben ik ook degene die vecht tegen recidive van kanker, wanhoopt om het verlies van een dochter, onmachtigheid voelt bij de infarcten van mijn man, met argusogen de "resten" van de familie in de gaten houdt, en de rommel van de katten opruimt als ze gekost hebben.....

Maar waar ben ik ...?? Ben ik enkel een functie, of een gevoel, een emotie of ben ik meer? Ben ik iemand.. leef ik of wordt  ik geleefd? Loop ik een gebaande weg of een zandpaadje? Mijn glas is half vol, maar er zij altijd meerdere kanten aan een zaak. Want mijn glas is ook vol, stroomt over zelfs, of is leeg. De brug staat open en de brug is dicht.. allebei waar, maar hoe interpreteer je de zin...
Ik ga wauwelen..ik ben aan het wauwelen.... wat wil ik met dit logje...wil ik mijn geworstel laten zien, of heb er iets anders mee van zin. Een recept wegzetten is zoveel veiliger, zoveel gemakkelijker.

Vannacht heb ik aan een barbeque liggen denken... voor zo'n man of 40. Verder dan denken ben ik niet gekomen. Ik weet niet of de tijd ooit weer rijp daarvoor is.... ik wil wel maar....