.

.

maandag 7 november 2011

De lach van mijn kleinzoon

Kijk, ik ben al bijna opgeschoten naar een weeklogje in plaats van een maandlogje. Eigenlijk is dat pure noodzaak, want er gebeuren zoveel dingen die ik graag wil delen. Het vervelende is alleen dat ik het ook weer vaak vergeet. Kennen jullie dat? Dan heb je een heel verhaal in je hoofd, maar op het moment dat je het kunt opschrijven, lijken de letters zijn gaan dansen. De woorden zijn door elkaar en het verhaal staat op een vlakke helling. Toch maar met de moed van een kind beginnen.

Ik weet wel dat ik moet opschieten, want onze Evelien komt me zo halen om naar de C1000 te gaan. Deze winkel had een goede sint aanbieding op het gebied van Lego (bijna Lego), en het is noodzaak daar snel bij te zijn. Anders heb je niks. En ik wilde erheen om wat leuks voor mijn Secret Santa te scoren.
Ja, we hebben de namen binnen en dit jaar heb ik best een lastige, of niet. De houd- ik- van- lijst is erg uitgebreid. En dan moet ik keuzes maken. Dat maakt het lastig!

En juist omdat ik moet opschieten, gebeurt er van alles waardoor dat niet lukt. Dit zal dan ook wel een logje over vele uren worden. Want ik moet ook opletten wat ik neerzet. Er zijn dingen die ik wel wil vermelden, maar wat ik beter niet kan doen om allerlei externe redenen. Er zijn mensen die mijn log lezen en dan de inhoud daarvan ten eigen bate interpreteren. Toch ben ik niet van plan om mijn weblog af te sluiten. Want mijn Whispers bestaan uit mijn gedachtenspinsels, mijn gedachten van het moment, van de seconde. Hoe ik ze wegzet ligt ook aan mijn stemming. Maar het is voor een kwaadwillend persoon heel gemakkelijk om zinnen uit de context te lichten en die als hoofdzin te gebruiken in allerlei rapporten.

Sinds afgelopen donderdag heb ik een krullenbol. Niet van mezelf, maar van de kapper. Officieel is het een ondersteuning permanent. Het staat erg grappig, en ik ben er best blij mee al mag de krul iets minder. Maar dat maakt de tijd wel goed. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. En zoniet?… Ik zie het toch niet… En ik heb mijn auto weer terug. Deze was even in Maaskantje logeren omdat ik er met mijn concentratie problemen van het moment toch geen chocola van kon maken. Van het autorijden dan. Levensgevaarlijk! En niet alleen voor mij maar ook voor alle andere weggebruikers. Maar het gaat weer goed en ik ben van plan weer achter het stuur te gaan zitten. De afgelopen weken heb ik weer genoeg gelopen. Gelukkig heb ik een hele lieve man en een lieve dochter die mij wel wilden taxiën. Maar ik ga toch het liefste zelf overal naartoe. Mijn vrijheid!

Volgende week is Tonny jarig. Gisteren heb ik uitnodigingen uitgedeeld om mee te gaan kleiduivenschieten. Iedereen heeft enthousiast gereageerd en wil graag mee. Dat dachten wij wel, want gewoon bij elkaar zitten en koffie drinken is wel leuk, maar dit is weer eens wat anders.

Het gewoon bij elkaar zitten en koffiedrinken is net ook weer gedaan. Want natuurlijk moesten Evelien en ik gewoon even beppen. Dean blijft een lief ventje. Hij lacht met ogen en mond tot een grote grijns getrokken. Dat is zo'n leuk gezicht. Maar nu zijn ze weer weg. Dus ik heb even tijd om dit af te maken.

Heb ik al verteld dat we met de kerst weg zijn? Ik heb een villa in Drenthe gehuurd voor een week en we gaan met z'n allen. Ook Timmie komt mee.
Ik heb er echt zin in. Even kijken wat de post gebracht heeft.... aha... een secret santa item wat ik gekocht heb... heel leuk.. ik zou het zelf wel willen houden:)

Verder alleen maar een heel pak reclame...en een streekkrantje...
Dat gaat vandaag nog bij oud papier.

Ik ga nog even mijn boek verder luisteren. Momenteel luister ik naar een boek van Jonathan Kellerman: Breekpunt. Het is het eerste deel van de Alex Delaware serie. Spannend hoor.  En ik heb het luisterboek van Pijn de baas. Dat staat op mijn andere mp3. Dus genoeg te luisteren. De boeken van Hans Stolp moeten ook nog ergens tussen door. Maar die zijn niet zo lang. Binnen één dag heb je daar een flink aantal van weggeluisterd.

Mijn klaartje van vandaag: de glimlach van Dean. Hoe kan het anders....Nee, ik heb er helaas geen foto van..maar dat komt zeker wel.

Allemaal een fijne week en wanhoop niet, na de kerst wil ik weer msn inschakelen, denk ik , en daarna twitter. Of anders om...



7 opmerkingen:

  1. Je doet het goed, lieverd. Stap voor stap. Het heeft de tijd. Het mag de tijd hebben..! En de lach van Dean is vast oogverblindend!! Xx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat heerlijk dit zo te lezen, je krabbelt weer van lieverlee uit het dal en dat kleine manneke doet je ook veel goed
    Ik reageer niet iedere keer mmaar kom iedere keer even kijken hoe het met je gaat
    en wat heerlijk om er met de kerst weg te gaan
    En dan ook weer met je auto-tje op pad heerlijk
    liefs Hennie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat fijn om te lezen! Geniet van elkaar zoveel je kunt. Mijn kleinzoon heeft ook een helende functie, zijn aggug en mmmmmm doen wonderen. XXX

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goed, weer 'helemaal' op de hoogte. Heerlijk een glimlach van je kleinzoon!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. (Stuur je me even je emailadres jetenik@upcmail.nl, dan zorg ik dat je mee kan blijven lezen als m'n blog op slot gaat. )

    BeantwoordenVerwijderen
  6. He meid, stap voor stap he. Wat ben je krachtig en wat zijn jullie samen ook sterk. Ik kan me voorstellen dat de glimlach van je kleinzoon heel erg veel voor je betekent.

    *knuf*

    BeantwoordenVerwijderen
  7. N.a.v. je reactie: een dikke knuffel voor je!

    BeantwoordenVerwijderen