Schuchter kijkt Carla achterom. Wordt ze echt niet gevolgd? De mensenmassa ziet er nog net zo uit als 1 minuut geleden. Nee, ze gelooft van niet en haastig spoedt ze zich voorwaarts. Als maar voorwaarts. Ze wil weg van hier, zo snel mogelijk.

Hoe anders lijkt het de afgelopen twee weken. Zij en de liefste partner van de wereld zouden elkaar het Ja woord geven. Alles was gepland. De cateraar, de muziek en natuurlijk het zaaltje. En de afspraak op het gemeentehuis was ook gemaakt. Allang! Nee, niets groots, gewoon lekker intiem. Wat goede vrienden, en natuurlijk haar zus. Haar zus…

Carla staat met een schok stil. Ze barst in snikken uit. Haar zus… ze wil haar nooit meer zien: dat kreng, dat loeder, dat achterbaks exemplaar. Woedend veegt ze de tranen af. Mensen kijken naar haar, dat voelt ze, maar niemand schiet te hulp. “Hoeft ook niet,” denkt ze opstandig. “Dit kan ik alleen wel aan.” En ze voelt het inmiddels vertrouwde geknisper van de reserveringen in haar jaszak, en de brief. De alles omvergooiende brief.

Verder gaat ze, vooruit. Weg wil ze. En wat lijkt logischer dan de reserveringen te gebruiken naar Kent. Dat was haar cadeau aan haar Anna. Ze had dit al weken geleden zo gepland en via internet alles in orde gemaakt.

Ze is er. In de glimmende ruit van de vertrekhal ziet ze een jonge, wat verfomfaaide vrouw in prachtige kleding. Duidelijk in feestkleding. Dan gaat de deur automatisch open. "Boeken"  staat er, met een pijl naar links. Maar zij gaat naar rechts: "Reserveringen".

“Nee, ik hoef alleen nog maar gebruik te maken van 1 reservering”, zegt ze tegen de jong uitziende man aan de balie. “Een vergissing, een jarenlange vergissing.” De man kijkt haar wat bevreemd aan. Nee, hij snapt het niet. Hoe kan dat ook. Wie kan snappen wat er gebeurd is. Zij kan het al niet, laat staan een wildvreemde.

Want dat ze er juist vandaag achter moest komen, juist vandaag, dat haar zus nota bene, haar zus het aangelegd had met Anna. Anna, haar partner. Juist vandaag. Op hun trouwdag!