Dinsdagavond en alles is stil. Het lijkt wel een zin uit een lang vergeten tijd. "De klok heit 10 en alles is goed...", .maar zo laat is het nog niet. Ik hoop voor 10 uur vanavond allang dit logje te hebben afgesloten. Want ik heb eigenlijk helemaal niet zoveel te vertellen. Of het moet zijn dat mijn mailbox overliep bij wijze van spreke met heel lieve reacties van (ex) leden van Heaven.
Als het niet hoeft, kom ik niet meer op Heaven. Ik ben op verschillende plaatsten geblokkeerd en zowel mijn ondertekeningsnaam als mijn profielplaatje zijn afgepakt. Ik ben een vriend van Heaven genoemd, maar hier herken ik weinig vriendschappelijks aan. Mee dat ik dit opschrijf, realiseer ik me dat het allemaal toch nog dieper zit dan ik dacht. Nee, niet dan ik dacht, dan ik meende te moeten zeggen. Het zal nog wel even duren. Want het is de vriendschap die me zo dwars zit. Ik heb nog nooit een vriend gehad die me doodzweeg. En ik ben niet zo dat ik mensen weggooi. Integendeel juist. Maar genoeg over Heaven en mijn gevoelens daarbij.
Morgen mag ik op controle bij de revalidatiearts. Ik heb een hele waslijst met hem te bespreken en niet in de laatste plaats mijn voortschrijdende neuropathie in handen en voeten. Hier word ik niet echt vrolijk van. Sterker nog.. het beangstigt mij. Als ik nu de uitval zie van anderhalve vinger rechts in een telbare 2 weken dan vraag ik me af: waar stopt het? Ik heb een schrikbeeld op mijn netvlies staan van en vrouwtje, jonger dan ik, zittend in een rolstoel. Zij had zo erge neuropathie aan haar voeten dat ze niet zelf meer kon lopen. Dat wil ik niet, zover wil ik het niet laten komen. Al blijk ik er weinig in te zeggen te hebben lijkt het wel. Maar misschien weet de revalidatie/pijnpoli arts iets. Anders ga ik toch maar terug naar de neuroloog. Ik weet alleen dat ik niet als een zombie door het leven wil. En elk medicijn dat ik moet gaan slikken om de bijwerkingen van een ander medicijn tegen te gaan is taboe. Want dat zou ik dan ook mijn hele leven mogen slikken. Wordt in ieder geval vervolgd.
Verder ben ik met de gemeente in overleg voor een Invalide parkeerkaart. Ik ben niet in staat om zonder rollator een eind te lopen als ik heb auto gereden. Mijn verklaring daarvoor is als volgt: wanneer ik auto rijd ben ik heel geconcentreerd bezig. Zodra ik uitstap, laat ik die concentratie los. En dat uit zich ook in ongecontroleerd lopen. Zwalken zogezegd en overal steun zoekend. Daar is niets mis mee als ik mijn rollator bij me heb. Daar heb ik steun genoeg aan. Alleen ik kan mijn rollator niet zelf in en uit de auto halen. daar mis ik de kracht voor in mijn handen.Die kunnen nog geen mes vast houden....Nu heb ik zo gedacht. Als ik dichterbij kan parkeren, dan scheelt me dat heel veel lopen. En de parkeerplaatsen die gunstig zijn gelegen, zijn toebedeeld aan invaliden. Nou dat ben ik zo ook..in ieder geval constant slecht ter voet:) Ik heb voor volgende week dinsdag een afspraak met het loket Welzijn. Graag meenemen: een medisch dossier, het liefst alles. Een ingevulde vragenlijst en een pasfoto. Kosten: 25 euro per jaar voor de kaart en 125 euro voor een medisch onderzoek. Als uit het meegebrachte dossier duidelijk blijkt wat er aan de hand is, waarom ik recht meen te hebben op een invalide parkeerkaart dan gaat dat medisch onderzoek niet door. Maar je moet het wel betalen. Hoe slecht kan een loket Welzijn/gemeente bezig zijn. Oja, ze vinden het zelf ook erg, maar "Daar is niets aan te doen. Er moet bezuinigd worden" en dus worden de zwakken lekker nog een keer gepakt. Nee, ik vraag zo'n kaart voor de lol aan.
Nou het lukt me dus niet.... het is al bijna 10 uur en ik heb nog een verhaal te vertellen. Een verhaal in het kader van de Uitdaging in de Boekenkelder: Kelderverhalen.
De regels zijn iets anders als de WE van Plato. 350 woorden en het themawoord moet 1 keer en niet meer in het verhaal voorkomen. Dat valt nog niet mee, want het gaat niet om een verbuiging van het woord, maar om het opgegeven woord. En de titel telt niet mee....
Ik heb de tekst een beetje veranderd, omdat ik de regels heb aangepast.De Reservering (KV350: boeken )
Schuchter kijkt Carla achterom. Wordt ze echt niet gevolgd? De mensenmassa ziet er nog net zo uit als 1 minuut geleden. Nee, ze gelooft van niet en haastig spoedt ze zich voorwaarts. Als maar voorwaarts. Ze wil weg van hier, zo snel mogelijk.
Hoe anders lijkt het de afgelopen twee weken. Zij en de liefste partner van de wereld zouden elkaar het Ja woord geven. Alles was gepland. De cateraar, de muziek en natuurlijk het zaaltje. En de afspraak op het gemeentehuis was ook gemaakt. Allang! Nee, niets groots, gewoon lekker intiem. Wat goede vrienden, en natuurlijk haar zus. Haar zus…
Carla staat met een schok stil. Ze barst in snikken uit. Haar zus… ze wil haar nooit meer zien: dat kreng, dat loeder, dat achterbaks exemplaar. Woedend veegt ze de tranen af. Mensen kijken naar haar, dat voelt ze, maar niemand schiet te hulp. “Hoeft ook niet,” denkt ze opstandig. “Dit kan ik alleen wel aan.” En ze voelt het inmiddels vertrouwde geknisper van de reserveringen in haar jaszak, en de brief. De alles omvergooiende brief.
Verder gaat ze, vooruit. Weg wil ze. En wat lijkt logischer dan de reserveringen te gebruiken naar Kent. Dat was haar cadeau aan haar Anna. Ze had dit al weken geleden zo gepland en via internet alles in orde gemaakt.
Ze is er. In de glimmende ruit van de vertrekhal ziet ze een jonge, wat verfomfaaide vrouw in prachtige kleding. Duidelijk in feestkleding. Dan gaat de deur automatisch open. "Boeken" staat er, met een pijl naar links. Maar zij gaat naar rechts: "Reserveringen".
“Nee, ik hoef alleen nog maar gebruik te maken van 1 reservering”, zegt ze tegen de jong uitziende man aan de balie. “Een vergissing, een jarenlange vergissing.” De man kijkt haar wat bevreemd aan. Nee, hij snapt het niet. Hoe kan dat ook. Wie kan snappen wat er gebeurd is. Zij kan het al niet, laat staan een wildvreemde.
Want dat ze er juist vandaag achter moest komen, juist vandaag, dat haar zus nota bene, haar zus het aangelegd had met Anna. Anna, haar partner. Juist vandaag. Op hun trouwdag!
Inmiddels is het 11 uur geweest, ik ga sluiten. En mijn klaartje...hoe kan het anders: Al die lieve reacties van de leden.
grts
Wat een boterham Frieke , alles gelezen!
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dat je die kaart in ieder geval gaat krijgen. Oh, die arme Carla. :-(
BeantwoordenVerwijderenJeetje Frieke, je maakt nogal wat mee lees ik. Ik ken Heaven niet, maar ik kan me voorstellen hoe het voelt als mensen die zich je vriend noemden, je ineens doodzwijgen, of je blokkeren. Je wordt er zo machteloos van. En dat van die parkeerkaart is ook al zo herkenbaar. Niet dat ik er eentje heb of ooit heb moeten aanvragen, gelukkig niet, maar ik ben wel bekend met die ambtelijke molens en de regeltjes - zowel aan de ene als aan de andere kant. Geloof me, de andere kant voelt zich hier net zo machteloos over als jij.
BeantwoordenVerwijderenJe boekenverhaal leest als het begin van een wat langer verhaal waarin wordt teruggekeken naar hoe het allemaal zo gekomen is. Knap gedaan.
Frieke,Al reageer ik niet altijd, ik volg je wel.Je angst voor het moment van een rolstoel kan ik goed begrijpen.Ennneh...Frieke laat Heaven maar vallen, verspil er je gedachten maar niet meer aan dat is zo iemand niet waard.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Ria
Ik hoop dat je die kaart krijgt meiske en ja die ambtenarij, je moet altijd betalen, een lange adem hebben en veel invullen. Jammer van Heaven, ik kwam er wel eens, toen jij er net was heb ik me een keer opgegeven. Ik zag hoeveel posts jij deed en hoe aktief je was. Ik dacht nog , gelukkig , ze heeft iets wat er haar misschien door sleept. Niet te denken dat het zo afloopt, maar dat denk je nooit als je eraan begint, is het niet zo? Het komt altijd uit onverwachte hoek. Mooie WE! Sterkte meiske en ik begrijp je angsten voor de toekomst. Ze zeggen wel , leef vandaag, maar zorgen voor morgen is zoiets menselijks toch? XXX
BeantwoordenVerwijderen