Sneeuw, tafeltje dekje, twitter, en nog meer

Er lijkt geen einde aan te komen. Aan de sneeuw. Weer ligt er een witte deken over onze stoep, over onze voortuin, over de weg en over de daken. Voorzichtig rijden auto's door de straat. En de fietsers nog voorzichtiger. Ik las net het logje bij Repel over fietshelmpjes voor de ukken die achter- en voorop zitten, of zelf fietsen. Ik heb hier net eens op gelet: ik heb er welgeteld twee gezien. En dan komen er toch nog heel wat kinderen op de fiets. Even zoveel worden gebracht met de auto, iets wat ik zeker in een dorp grote onzin vind. De meeste kinderen wonen op loop- of fietsafstand van de school. Of Jaimey een helm op heeft, weet ik niet. Ik zal Evelien daar eens naar gaan vragen.

Omdat mijn hulp vandaag niet komt, heb ikzelf geprobeerd het bed boven te verschonen. Dat is zeker geen onverdeeld succes. Ik heb het onderlaken en de kussenslopen nog kunnen opleggen, maar de dekbedovertrekken niet. Na de kussens vonden mijn handen en polsen heb genoeg. De rest laat ik liggen voor Tonny, of misschien doe ik vanmiddag nog een poging. Ik hoef het niet allemaal tegelijk te doen, hè?

Wat ik wel gedaan heb, is met de sneeuwschuiver wat sneeuw weg geschept. Precies zo'n paadje naar de container, naar de poort, naar de achterdeur, en naar de deur van clair. De poezen vonden dit een leuk idee. Eigenlijk moet ik ook wat zout strooien, maar dat is de pest voor de poezen poten. Misschien lukt het zo ook.

Sinds gisteren heb ik me aangesloten bij Twitter. Ik moet het nog even bekijken. De reden waarom? Nou, ik heb zelfs van dingen die eigenlijk meteen wil melden, maar om dan daar een heel logje aan te wijden, is me te gortig. Twitter is dan een goede oplossing. Ik Twitter onder dezelfde naam als ik dit blog heb: clair 1991. In de zijbalk heb ik een feed gezet.

Straks komt mijn moeder haar tafeltje dekje halen. Ik had gisteren namelijk een bonen schotel met kip waar nog een heel portie van over is. Voor ons te weinig, voor mijn moeder twee dagen. Maar omdat ze de hele dag op rel is, komt ze het zelf halen. Dat is ook prima, dan hoef ik er niet uit. En zij rijdt toch rond met haar auto. En aangezien ze geen garage meer heeft, hoeft ze hem ook niet uit de garage te halen. Maar wel ijs krabben ... ik heb nog wel een tophoes, maar ik ben bang dat zij daar niet mee uit de weg kan. Dat is wel jammer, want het is een voor een Starlet en zij heeft zo'n auto. Mijn Starlet is al sinds 20 december 2007 ter ziele. En op de Yaris past de hoes niet.

Gisteren belde Mieke T.op. Het was een erg gezellig telefoongesprek. We hebben afgesproken dat ik half januari terug bel om een afspraak te maken voor een kopje thee. Ik vond het erg leuk om wat van haar te horen, en ik weet zeker dat we gespreksstof zat hebben. Dit doet me eraan denken dat ik mijn verwaarloosde correspondentie toch eens de hand moet nemen. Maar vaak vergeet ik het gewoon. Ondanks dat ik alles wat ik nog moet doen rood gemarkeerd heb.

Wat doe ik dan op zo'n dag? Ik luister lees wat, ik rommel wat in het huishouden, ik ga naar de winkels, hang urenlang(beetje overdreven...) aan de telefoon om iets uit te zoeken, afspraken te maken enzovoort, en ik computer. En dan is de dag al weer om. Dan komt Tonny thuis, praten we wat, en ga ik eten koken. Meestal met behulp van Tonny, omdat het snijwerk, het draaiwerk, het openen van blikjes en potjes mij niet goed af gaat. Ook kan ik de pannen niet van het gasstel af tillen. Die zijn allemaal net te zwaar. Gelukkig schiet Tonny mij ook hierbij te hulp.

Zo net een paar pakjes van TNT post aangenomen, voor Tonny en voor Janneke, morgen komt mijn pakje hoop ik. Ik heb namelijk stroopwafel platen besteld. En je zult zien dat je morgen net komen als ik naar het ziekenhuis ben. Maar ik heb de TNT besteller al gewaarschuwd dat hij het pakje dan aan de overburen moet afgeven en niet aan mijn naaste buren. Hij zou dat doen.

Ik ga mezelf een kopje koffie maken. Ik loop nu naar mijn apparaat om het aan te zetten en dan wil ik wel eens weten of dit stukje terug komt op mijn laptop. Zo, nu de koffiepad erin, een beker pakken, een klein beetje melk, en een lepeltje, en dan wachten op heet water. Dat is nu warm, ik zet het apparaat aan en nu heb ik een lekkere beker koffie.

Mmmmmmmmmmmm.... geen onverdeeld succes. Hij maakt veel woord fouten. Wat hij als ik dichterbij zit niet doet, of in ieder geval minder.

Oké ik ga koffiedrinken, allemaal een hele fijne dag. En mijn klaartje: het onverwachte telefoontje van Mieke.

grts