.

.

zaterdag 5 september 2009

Verstoring

Eigenlijk ben ik een heel gelukkig mens... ik heb alles wat ik wil, nodig heb en nog meer.....waarom moet het dan soms misgaan.. nee niet bij mij deze keer maar bij Evelien... zo gelukkig met haar baan als postbode. Maar gisteren was ze bij de huisarts en die vertelde haar onomwonden dat als ze nog een maand zo doorging ze onherstelbare schade aan haar knieën opliep. Nu is ze al 2 keer aan de knieën geopereerd en we dachten echt dat het overgroeid was. Er is een tekort aan gewrichtssmeer en zo schuren haar botten over elkaar... er zijn stukken meniscus weggehaald die al heel erg aangetast waren.. normaal gesproken is dit een pubertijdskwaal en ben je daar als je volwassen bent over heen.... maar niet onze Evelien... heeft ze net haar hoofdpijn na jaren onder controle, heeft ze een leuke vent, een kind, een baan die ze geweldig vindt ondanks alle weersomstandigheden, kortom ze is gelukkig.. het straalt van haar af.. en gisteren....
Als een zielig hoopje mens kwam ze bij me uithuilen... en ik kan haar hierin niet raden... stoppen, denk ik voor ze nog meer kapot maakt en helemaal niet meer kan lopen...maar ze doet het zo graag....toch is ze wel reëel genoeg.. ze weet zelf dat ze geen andere optie heeft... maar het blijft hopen op misschien een oplossing van mams kant.....zoals vroeger.. toen je moeder altijd wel een draai wist te geven, en een oplossing kon bedenken... tja meid dat was vroeger toen jij nog jong was... en je problemen voor jou wel groot maar voor mij te overzien waren... maar hier.. hier weet ik ook geen oplossing voor...ja een slechte, die je geluk verstoort maar je knieën behoudt.... ik wilde echt dat ik even met een toverstokje voor je kon zwaaien.. dan deed ik dat.. zeker en vast!

2 opmerkingen:

  1. Wat is dit toch echt heel jammer voor je dochter! En als de dochter verdriet heeft, zo ook de mama...
    Ja, kon toveren nu maar!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb met haar te doen meid. Ik weet hoe het voelt, had net een soortgelijk probleem aan de hand in een telefoongesprek met Deb. Mama weet het misschien wel, nou mama moet heel vaak consequent de vinger op de zere plek blijven houden. Dat doet mama ook pijn. Toch help je je kind daarmee, dat hoef ik jou niet te vertellen. Evelien ,verlies nooit de moed, er komt altijd wel iets, meestal als je het niet verwacht. Ik duim voor je! Frieke sterkte meidje, je wilt het liefst wel een potje meejanken dan hé, dikke knuf: Trudie

    BeantwoordenVerwijderen