Gisteren was ik te moe om ook maar iets meer te doen dan een aftelling te maken op mijn ticker: weer een kuur gedaan.. nu nog maar 11...het schiet op...
Ik heb een goed vertrouwen in dr Knibbeler, Trudie. Zij is echt eerlijk en heeft alle, alle tijd.. of ik nu een kwartier nodig heb, een half uur of zelfs een uur.. ik zit daar niet op een schopstoel, ze luistert echt en probeert met mij mee te denken. Maar zij is natuurlijk ook gewoon mens en weet echt niet overal een antwoord op. Als dat zo is, geeft ze dat ook aan. Ze gaat wel zoeken als ze een antwoord niet weet en komt daar dan de volgende keer, of eerder telefonisch op terug.
Knibbeler is heel positief ingesteld en ik heb graag met haar te doen als persoon. En als zij tegen mij zegt dat ze geen enkele reden ziet voor een gehele botscan, dan neem ik dat meteen aan. Natuurlijk is er geen 100% garantie, maar die is er nooit.. zelfs niet met een botscan.
Ik wil het zelf geloof ik niet eens.. ik wil het niet echt weten.. ik ga niet zoeken, en ik ben daar ook niet bang voor.. dat er uitzaaiïngen zouden zijn.. als je ziet hoe die chemo heeft huisgehouden op de zichtbare gezonde cellen.. nou.. dan hebben ze dat ook op elke mogelijk ongezonde cel gedaan. Zover ik weet, heb ik geen enkele levende kankercel in mij en zal ik die geplande 94 jaar echt wel halen....
Mijn angsten hebben eigenlijk dan ook niets van doen met de gedachte als ik er niet meer zou zijn, met doodgaan... dat komt nog niet eens bij mij op... nee waar ik me druk om maak is het hier en nu.. het zichtbaar ouder worden van Tonny in afgelopen jaar, het ontkennen van Janneke gedreven door angst en haar kinderwens .. nu al bijna een jaar bezig en nog geen succes..de strijd van Evelien met al haar zorgen om overeind te blijven.. en toch doen ze het allemaal goed, erg goed denk ik dikwijls en ik ben op alledrie kei en keitrots.. want het is niet niks wat zij over zich heen krijgen..en er bestaan geen draaiboeken hoe te handelen, zeker niet omdat ik ook nergens volgens het boekje op reageer...
En Trudie, je hebt gelijk.. je kunt beter rechtuit dingen vragen dan vermoedens een eigen leven laten leiden..enne weet je dood gaan we allemaal...dat is nu eenmaal de enige consekwentie van leven... alleen.. wanneer en hoe dat blijft gelukkig verborgen..onder normale omstandigheden dan toch..
Ja Tricky ik weet dat dit verhaal bij lotgenoten herkenbaar is, al hebben we allemaal toch eigen invulling van onze kanker. Ik kan niet anders dan het opschrijven.. dat helpt mij dingen te verwerken, op een rijtje te krijgen, onder ogen te zien. Dit blog ben ik begonnen voor mezelf, als zelfhulp. Later is het uitgegroeid tot messagebord en daarna als informatie voor iedereen...en het enige wat ik vraag, is respect voor de inhoud..zowel voor mijn inhoud als voor die van de reacties..
Vannacht heb ik redelijk geslapen.. kon ook moeilijk anders na een heel heel vermoeiende dag gisteren.. dat kost zoveel energie, zo'n dagje ziekenhuis.. en dat heb ik dan 2 dagen achter elkaar.. eerst bloedonderzoek en controles.. dat kost alles bij elkaar 3 tot 4 uur en de dag erna de kuur.. kost ook zo'n 4 tot 5 uur uit en thuis.. ja dan wil je wel slapen LOL. Maar dan word ik toch om 4 uur 's nachts wakker van de pijn.. dus maar weer een paracetemol.. ik slaap pas weer tegen half 7...en om half 8 sta ik maar op omdat het dan toch niet meer lukt... ach.. ik heb wel wat geslapen en hoera.. niet gedroomd. Volgens Knibbeler kunnen het goed nog morfine dromen zijn.. juist omdat ik het niet meer slik. Het is een manier van het lichaam om aan te geven dat het de morfine mist... mmmmmm.. ik dacht dat je niet morfineverslaafd kon worden.. weer wat geleerd dus..
Langzaam begint het overal te kriebelen.. nu moet ik oppassen dat het niet een gedachte is die werkelijkheid wordt.. kijk, af en toe een jeukplekje heeft iedereen wel eens..dat bedoel ik dus.. ik moet geen verbanden leggen die er niet zijn en ik moet stoppen alsmaar te "voelen" .. alleen is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan..
Ach Gisella, ik weet dat de zon gaat schijnen... elke dag.. ik kan alleen niet altijd mijn nek zover strekken dat ik het ook zie.. snap je...
Janneke komt eraan.. dus al schijnt de zon niet, regent het en ziet het grijs buiten...en zijn de weersvoorspellingen niet echt gunstig... allemaal een fijn warm weekend
Week 13 – Epiloog
8 jaar geleden
Fijn dat je toch een goed vertrouwen in je arts hebt, dat is prettiger. Fijn ook dat je geen angst hebt zozeer voor je dood alswel voor het leven van nu. Kinderen brengen zorgen , als je man er rot uitziet brengt dat zorgen. Ik begrijp dat volkomen hoor. Als je zelf de fut niet hebt om er daadwerkelijk iets aan te doen , mits je iets kan doen dan. Ik heb de ervaring met mijn kinderen dat ze toch eerst zelf proberen en vaak te lang doormodderen in plek van steun te vragen. Veel ellende had niet nodig geweest als ze hun mond maar open hadden gedaan. Ik ben blij dat de kamelen niets met angst voor de dood te maken hebben. Ik ben zelf niet bang om dood te gaan, al ben ik het nog voorlopig niet van plan, ik heb er geen tijd voor. Het is enkel mijn angst om Hans en Deb als voornaamste achter te moeten laten wat mij het zweet op de rug brengt. De jongens redden zich wel. Maar laten we maar afspreken dat we gewoon niet gaan toch? Ieder is toch met een bepaalde taak en doel op deze aarde en mijn taak is nog niet klaar. Met mijn reactie wilde ik enkel aangeven dat angst voor de dood te begrijpen is en ik het normaal vind dat je ook dat mag en kunt zeggen. Meiske ik wens je een hele fijne zondag toe! Knuf: Trudie
BeantwoordenVerwijderen