Tussen alle drukte die ik mezelf op heb gelegd in, komt een plotseling moment van rust. Een berichtje op facebook over het gemis van een overleden moeder. Mijn moeder leeft nog, maar ik sla stil bij de gedachte dat onze oudste dochter wel overleden is. Moederdag is zo toch een ietwat wrang begrip geworden.
Vroeger, toen onze dames nog jong waren en op school zaten heb ik heel wat moederdagcadeautjes gekregen. Met liefde geknutseld en met nog meer liefde ingepakt. En ontbijt op bed... weet je nog? Flensjes.....zelf gebakken en zelf belegd met een halve pot jam.
Dat was zeker de eerste en laatste keer ontbijt op bed op Moederdag. Maar het blijft wel een leuke herinnering en een fijn pesterijtje:)
Moederdag doet me denken aan aardbeien met slagroom in de achtertuin van mijn ouders, aan nutteloze prullaria die in de kast verdwenen tot een rommelmarkt of opruiming. Aan massa's bloemen, al dan niet geknutseld, aan al die lieve versjes die werden opgezegd en waarvan ik er nog een stel bewaard heb.
Foto's uit die tijd onderstrepen die gelukkige herinneringen. Maar ik heb geen foto's nodig om dit nog te weten.
koesteren....xxx
BeantwoordenVerwijderenMoederdag, ja. Als je een kind hebt verloren krijgt dit ook een totaal andere betekenis, net zoals wanneer je je mama hebt verloren. Neen, nog erger. Want je mama dat ligt in de lijn van het leven, dat je die ooit moet afgeven. Liefst niet te vroeg maar toch. Maar je kind.
BeantwoordenVerwijderenMooie haiku trouwens.