.

.

vrijdag 9 november 2012

Dissen, pesten, internet

Ik weet nog in de tijd dat ik voor de Brug, het plaatselijke suffertje , werkte, dat het me totaal geen moeite kostte letters op papier te zetten. Ik had altijd wel wat te vertellen. En kon ook putten uit alle gebeurtenissen in ons dorp natuurlijk.

En het rare is: ik heb nog steeds iets te vertellen... alleen komen de letters zo moeizaam op papier. 's Nachts brei ik hele woordlappen aan elkaar, wrocht ik prachtige volzinnen en verzin ik puntige punten. Maar zodra ik wakker ben is alles weer verdwenen. Zelfs het geringste spoor over een onderwerp bijvoorbeeld, is met het wakker worden, uitgevaagd van mijn interne hard schijf.

Ik wilde hier het woord dissen gebruiken. Maar dat slaat als een tang op het spreekwoordelijke varken. Want dissen komt van disrespect. Als je iemand of iets dist, beledig je hem of haar. En dat brengt me op pesten. Ik denk dat iedereen wel eens te maken heeft gehad met pesten. Hetzij aan de ene kant, hetzij aan de andere kant. Of zelfs zowel als slachtoffer als als dader.

Door de zelfdoding van een 20 jarige jongen worden we weer een wakker geschud. Ondanks alle inspanningen van scholen, Kanjertrainingen, Vreedzameschool, Pestprotocollen enzovoort enzovoort is pesten een on uit te roeien kwaad. Wat begint als een "geintje" kan uitgroeien tot een omvangrijke bom. Met alle desastreuze gevolgen van dien.

Want niemand weet immers hoe het slachtoffer zal reageren. In het bovenstaande geval: over the edge dus. Want pesten via internet kan dan wel een grote vlucht nemen, jij bent toch zelf degene die dat binnen laat komen. Niemand verplicht je fb, twitter, hyves of messenger te gebruiken. Niemand verplicht je je gebruiksnaam te publiceren. Het kan allemaal reuze anoniem. Oja, voor de goede doorvorsers is er altijd wel aan gegevens te komen. dat weet ik ook wel. Maar je kunt het beperken. Ik weet wel als ik via internet gepest zou worden dan sloot ik al die programma's af. Ik ben zelf in control. En daar komen we op het heikele punt: in control zijn. Een slachtoffer is dat vaak dus niet meer. Het is zaak voor de omgeving op de signalen te letten. Want die zijn er... En dan in te grijpen.

Als je kind je vertrouwt, dan praten ze met je en blijven ze leven...

4 opmerkingen:

  1. Een indringend bericht, Frieke...

    En ondanks jouw bewering over het verdwijnen van de volzinnen op jouw interne HD zie ik hier toch wel zeer boeiende teksten verschijnen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, je hebt gelijk dat je de keuze hebt om je af te sluiten van social media, maar of kinderen dat zelf kunnen? Daarom is het belangrijk dat ouders meedenken over internetgebruik en mee blijven praten.
    Onvoorstelbaar he dat zo'n jongen die toch al 20 jaar was, een volwassenen dus, blijkbaar nooit heeft geuit dat dit speelde. Zoveel mensen in zijn omgeving die van niets wisten. Hoe eenzaam is dat?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. dag, het is niet zo simpel als als de conclusie die je stelt, "Als je kind je vertrouwd dan praten ze met je en blijven ze leven" Voor mij persoonlijk ervaar ik het als kwetsend. Ik heb namelijk vanaf het begin geweten dat er vreselijke dingen met mijn kind gebeurden, bij alle instanties heb ik om hulp gevraagd,en niemand deed wat , omdat men in de veronderstelling was dat mijn kind mondig genoeg was om zelf om hulp te vagen.In eindeloze gesprekken met psychologen enz, hoorde ik dat de bedreigingen en fysiek geweld zo groot waren dat als hij/zij zou worden verteld, mijn kind daarvoor zou moeten boeten, dat deed hij/zij al genoeg. Mijn kind ging/kon niet meer naar school, levensreddend is een rechter geweest .
    Mijn kind is ondergedoken geweest, daar wel serieus genomen, de instantie van wie je hulp zou verwachten deed niets(politie)
    Mijn kind is een sterk mens anders had hij/zij het niet overleefd, mijn kind is een beschadigd kind die het verdere leven altijd om zal kijken over de schouder, die niemand meer vertrouwt en helaas psychische schade heeft opgelopen.
    Mijn kind was 12 toen het begon en nu 18, mijn andere kinderen(ouder en jonger) leven al jaren met de woorden "O jij bent de broer/zus van" Ik ben de moeder van .
    Ik hou het anoniem want ook mijn vertrouwen in de mensheid is niet zo groot meer.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik snap je reactie en heb er bewondering voor dat je je mening durft mee te geven hier. Onze dochters werden ook gepest, en ikzelf ook, en mijn man... iedereen krijgt er mee te maken zoals ik al zei hierboven in meer of mindere mate. Maar waarschijnlijk hebben wij toen geluk gehad en "zelf" het tij kunnen keren.

      Ik wens je sterkte toe en hoop echt dat je eens besluit niet enkel "de moeder van" te zijn, maar gewoon X. En natuurlijk vertrouwen in jezelf!

      Verwijderen