Genoeg woorden, weinig te zeggen

Soms weet ik helemaal niets te melden... en het is weer eens zover. O, ik heb woorden zat.... het is alleen zo weinig zinnigs. Niet dat jullie dat nu van mij gewend zijn. Ik ratel altijd zomaar voor de vuist weg. En soms zoveel dat ik over mijn eigen woorden struikel.

In de ochtend twijfel ik altijd of ik mijn draak wel te voorschijn haal. Dom eigenlijk, want het is een stuk gemakkelijker. Op mijn ouwe laptop zat het automatisch starten er standaard op. Dat is een kwestie van instellingen, en van zorgen dat de microfoon aangesloten is. Meestal zit daar het probleem, als je van een probleem kunt spreken. Want mijn hoofd microfoon is een BT Plantronics, met natuurlijk bijbehorende ontvanger. Deze plug je in in een USB slot:  het blijkt immers ook een beetje op een USB stick. Een kind kan de was doen, maar je moet het wel de kans geven!

Inmiddels heb ik hem dus ingeschakeld. En ik moet zeggen dat is een stuk gemakkelijker. Dat weet ik wel! Maar ik heb nog iets wat me tegenhoudt: de aanwezigheid van iemand in de kamer. Dat maakt het niet erg prettig om tegen de computer te praten. Dat zit in mijzelf, daar mag ik dus aan werken.

Tonny is hard bezig het het fietsen kippen scootmobiel hok, waar ook nog hout en andere dingen in komen. Het is een grote ruimte waar de fietsen in stonden en nog meer zaken. Maar mijn scootmobiel moet ook immers een plekje hebben zonder in de weg te staan.
HaBa, ik vond je opmerkingen fantastisch en ik ga er zeker mee aan de slag. Helemaal in mijn straatje. Op deze momenten mis ik onze Jan heel erg. Ook zij had van deze dolle invallen, maar meer nog: ze kon er meteen aan beginnen!

Ondanks mijn handen ben ik weer met een haakprojectje begonnen. Ditmaal gewoon een mutsje. Eigenlijk had ik het al heel ver af, maar het was echt voor een hoofd, twee keer zo groot als dat van mij. Dus ik heb een hoop uitgehaald. Eigenlijk ben ik gewoon opnieuw begonnen. En nu ligt het ze liggen. ik zit  momenteel in een periode waarbij er weinig uit mijn handen komt, maar eigenlijk ook best veel. Ik zorg elke dag dat er eten op tafel komt. Dat betekent dat ik moet zorgen dat alle ingrediënten aanwezig zijn. Vorige week heb ik veel met asperges gekookt. Deze week heb ik voor vandaag raapsteeltjesstamppot, en dat is voor morgen waarschijnlijk ook. Verder wil ik een keer kip tajini eten, een wereldgerecht van Knorr.
Dat zal wel woensdag worden, en er staat ook een keer lasagne op het programma. Zoals jullie merken ben ik weer aan het koken. Dat kost veel tijd, maar die heb ik immers in overvloed.

Ik ben klaar met het afbouwen van mijn medicijnen. En ik moet zeggen dat alles redelijk te houden is. Nu wil ik even kijken of het na een maand nog zo is. Want dan zal alles toch wel uit mijn lichaam verdwenen zijn? Je weet immers nooit met een medicijn spiegel. Mijn arm groeit daarentegen gestadig. Als ik de hele dag mijn kous gedragen heb, en ik stroop hem na 6 uur 's avonds af, dan heb ik tot  ik naar bed ga de ribbels nog op mijn armen staan. En dan spreken we 5 uur verder. Nee, ik word hier niet moedeloos van, dat lijkt maar zo!

Vandaag heb ik fysio op het programma staan en even met Evelien Jaimey van school halen. Ik krijg  immers als ik op Dean pas, hem erbij. Dan hoeft hij niet meer op de BSO te blijven, en dat scheelt mijn dochter toch een hoop centen in de maand. Voor mij is het een kleine moeite. Als ik tenminste weet waar ik op kan halen. En dat gaan we straks bekijken. Deze week heb ik trouwens Dean alleen op donderdag....

Allemaal een fijne dag en denk aan mijn klaartje
" De zon schijnt voor ons allemaal!'"  (al zie je hem soms niet)