Ik heb het helemaal gehad. Het is nu kwart over 5 en ik ben al een uur wakker.Ik heb een kopje thee, en vreselijke hoofdpijn. En ik kan niet stoppen met malen, Om de een of andere reden, had ik het gevoel dat een afscheidsetentje was. Ondanks al het "geprobeer" ben ik het contact met mijn collega's kwijt. En dat doet zeer, meer zeer dan ik hier kan vertellen ... langzamerhand verdwijnen al mijn voelingen met mijn maatschappij, met mijn leven voor de borstkanker. En dat doet zeer. Het lijkt een onomkeerbaar proces waarin ik mij bevind. Ik stuur onvermijdelijk op de WIA af. En op een ontslag.
Natuurlijk was het eten gezellig, natuurlijk heb ik met mijn oud collega's gesproken ... maar zoals Monique opmerkte: " je bent bijna net zo lang ziek als je voor ons gewerkt hebt", en dat klopt. Ondertussen is het halve team vervangen, zijn de leerlingen doorgestroomd, is er een andere directeur, is er een ander beleid. Ik pas hier niet meer tussen. En dat doet zeer ...
Week 13 – Epiloog
8 jaar geleden
Het oude gezegde...niemand is onmisbaar...is waar en dat doet zeker zeer. Afscheid nemen doet zeer. Je merkt hoe snel mensen je vervangen, afdanken wil ik niet zeggen, meestal gebeurt het niet expres, maar het is de loop der dingen. Het gevoel niet gemist te worden doet zeer. En daar moet je allemaal mee klaar komen. Want er ligt een heel nieuw leven op je te wachten, wat OOK mooi kan zijn en productief op een andere manier dan. Dikke knuf! Trudie
BeantwoordenVerwijderenAch lieverd hier een hele dikke knuffel vanuit Drachten
BeantwoordenVerwijderenhet is waar als je er een tijd uit bent lijkt het wel of je er niet meer bij hoort ondanks dat je met je collega's het gezellig hebt gehad
BeantwoordenVerwijderen, we krijgen wat op ons pad de laatste tijd maar net als Truus al zegt kijk vooruit want er komt vast een tijd dat je deze nare periode achter je kan laten en zegt ik heb alles overwonnen en kan weer alles aan
Knuf, Annie die veel aan je denkt maar te weing schijft op je blog
Ik ken die pijn en weet dat het echt heel fel pijn doet. Ik leef met je mee.
BeantwoordenVerwijderenik kan alleen maar hetzelfde als marleen schrijven...
BeantwoordenVerwijderenhet doet veel pijn!
dikke knuffel!
Ik kan me er alles bij voorstellen. Je wilt dat alles 'gewoon' is, 'normaal'.. maar je ziet ondertussen dat je collega's doorgaan met dit normale, gewone leven, terwijl jouw wereld eventjes stilstaat... Dat doet pijn. Dat schrijnt.... En iedereen kan zeggen: "Joh, straks ben je alles vergeten, als alles achter de rug is, en je weer allerlei dingen kunt doen.."
BeantwoordenVerwijderenMaar ze vergeten dat jij even uit hun trein bent gestapt, op een station dat 'ziek zijn' heet. Jouw reis in het leven vervolgt zich in een andere trein... Maar bedenk goed: ook in die trein zitten weer mensen die de moeite waard zijn, die je wilt leren kennen en die om jou gaan geven.
Echt waar!!
Hé meid, ik kwam al een aantal daagjes niet meer langs en lees het blogje nu pas. Ik kan me best wel iets voorstellen bij de pijn die je beschrijft (al heb ik hem zelf niet meegemaakt, hè). Ik vond het al erg om te zien gebeuren bij m'n zus...Ik hoop dat je terug een klein, warm vlammetje binnenin jezelf mag terugvinden EN een heleboel fijne, warme handen om je heen. Van mij krijg je alvast deze virtuele knuffel!
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenHoi Claire
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook door de borstkanker mijn baan kwijtgeraakt en dat voelde op dat moment verschrikkelijk. Maar al snel besefte ik dat het voor mij een groot geschenk was, want nu kon ik voor mezelf zorgen, hoefde ik niet meer over werk na te denken , me schuldig te voelen naar de werkgever toe.
Ik mocht toegeven aan die slopende vermoeidheid en dat heeft me goed gedaan.
Ik hoop dat jij straks ook het goede ervan inziet.
Je weet het wel he, van Cruyff: ieder nadeel hep z'n voordeel...
sterkte Suyari